Kirkjuritið - 01.11.1962, Page 5

KIRKJURITIC
387
1 Róm suður. Það er eins og Snæfellsjökull og Stapafell standi
hlið við lilið.
Að vísu finnst oss Snæfellingum Stapafell allhátt, og sums
staðar skyggir það jafnvel á jökulinn af heimahlaði séð. En
frá bæjardyrum Reykvíkinga vatnar yfir fellið, svo að það
sézt ekki, og sumir vita ekki, að það sé til. Risinn og dverg-
urinn standa lilið við hlið. Davíð og Golíat etja kappi hvor við
annan. — En gæti ekki svo farið, að dvergurinn ætti alls kost-
ur við risann, ekki vegna aflsmunar, heldur vegna íhúandi
yfirburða frjálsrar hugsunar og friðarvilja; og Davíð yrði
Golíat yfirsterkari, áður en lyki.
Rað er í þeirri trú, að vér evangelisk-lútherskir menn neit-
um að lúta undir ánauðarok: að hverfa aftur í faðm þeirrar
kirkju, er setur valdboð ofar samvizku manns. En liins er að
gaeta, að ánauðarok í einliverri mynd, er ekki eins fjarri og oss
finnst í fljótu bragði. Það vofir yfir kirkju vorri hvarvetna í
straumbreytingum og stefnu tímanna. Það liefur raunar í
Upphafi verið á oss lagt, þótt misjafnlega mikið liafi fundizt
fyrir því. Það liggur í sjálfri kirkjuskipaninni, sambandi kirkj-
unnar við ríkið. Þess var ekki gætt á sínum tíma að tryggja
fullan rétt kirkjunnar gegn valdi ríkisins, gagnvart ýmsum
þeim öflum, sem liafa í seinni tíð færzt í aukana, ekki aðeins
utan kirkjunnar, heldur og innan hennar.
Vér skulum nú hugleiða, livaðan kirkjunni stafar Iiætta um
nýtt ánauðarverk.
Hið fyrsta er ríkisvaldið sjálft. Það lofaði í uppliafi vernd
°g stuðningi sem staðfest er í stjórnarskrá. En löggjafarvaldið
gerist æ ófúsara til þess fjárhagslega stuðnings, sem kirkjan á
fullan rétt á. Sambandi ríkis og kirkju má líkja við hjúskap:
Tveir sjálfstæðir einstaklingar ganga til samstarfs og rugla
saman reytum sínurn, ef svo mætti að orði komast. En í reynd-
niiu hefur kirkjan ekki verið eiginkonan lieldur ambáttin,
°frjáls sinna athafna, þeirra er fjármagn þurfti til. Skylt er þó
þakka góðan stuðning á stundum og skilning á kröfum
kirkjunnar, en þar eiga frekar lilut að máli einstakir menn
velviljaðir, en ekki fastmótað meginsjónarmið, er skylt væri
að fyfgja-
Hið annað fyrirbrigði utan kirkjunnar, sem oft liamlar
frjálsu starfi liennar er flokksræði nútímans. Hér er hvorki