Kirkjuritið - 01.11.1962, Blaðsíða 27

KIRKJURITIÐ
409
II
Kristið heimili er auðvitað samfélag út af fyrir sig, en bendir
jafnframt öllum meðlimum sínurn á hina stóru fjölskyldu
allra kristinna manna, kirkjuna. Kristin fjölskylda á að renna
inn í og verða liluti af þessari stóru fjölskyldu kristinna manna.
En hvernig stendur á því, að svo margir, sem ættu að eiga
þar lieima, afrækja liið kristna samfélag, já, snúa jafnvel baki
við kirkjunni? Þessi þróun mála er oss öllum augljós, en livers
vegna geta menn látið sér það tómlæti um kirkjuna, sem liér
viðgengst, í léttu rúnti liggja? Hvers vegna reyna menn ekki
að kryfja málið til mergjar og grafa fyrir rætur meinsins? Það
skyldi þó ekki vera sök heimilanna, að tengsl margra við kirkj-
una eru losaraleg eða þá engin. Getur það ekki verið af því, að
andrúmsloftið á heimilunum hefur ekki einkennzt af kristnum
anda? Þar voru ekki beðnar bænir né farið í kirkju með neinni
reglu. Margir hafa þá sögu að segja, að það kristna veganesti,
sem þeir lilutu á bernskuheimilunum hafi haft úrslitaálirif á
allt líf þeirra, en aðrir hafa þá sögu að segja, að þeir hafi
ekkert slíkt veganesti fengið. Eða höfum vér reynt að skapa
hinum ungu dýrmætar minningar eins og vér eigum flestir frá
kirkjuferðum bernskuáranna? Ég hef tekið eftir því, að börn
og unglingar verða oft útundan nú á dögum, þegar farið er til
kirkju, a. m. k. í sveitunum, af þeirri einföldu ástæðu, að það
er ekki rými fyrir þau í bílunum eða þá að foreldrar veigra
sér við að liafa börn með til kirkju af ótta við truflandi áhrif
þeirra á messuna. Sumir liorfa líka í bílkostnaðinn, en liann
getur verið töluverður í víðáttumiklum sveitasóknum. En livað
getur það kostað að fara ekki til kirkjunnar? Er hægt að bú-
ast við því, að börn þeirra foreldra, sem sjaldan eða aldrei
fara í kirkju, verði kirkjurækin? Foreldrar leggja mikið á
sig fyrir hörn sín nú á dögum til þess að búa þau sem bezt
undir lífsbaráttuna. En vér megum ekki láta þau fara á mis
við liið bezta veganesti, sem þau geta hlotið í hinu kristna
samfélagi lieima og í kirkju. Tíminn frani til fermingar á að
verða til þess, að börnin vaxi inn í samfélag kirkjunnar og
læri að lifa í andrúmslofti hennar. En íslenzka kirkjan gegnir
lieldur ekki því hlutverki, sem lienni er á hendur falið að
vera heimili hinnar stóru fjölskyldu kristinna manna. Bæði
er helgihaldið stopult og liúsakynnin ófullkomin og ófull-