Kirkjuritið - 01.11.1962, Síða 35

KIRKJURITIÐ
417
Jík þeim, sem íslenzka kirkjan á við að stríða, vegna liinna
lireyttu þjóðfélagsliátta. Kirkjusókn fremur léleg, og á liverj-
um sunnudegi eru nálega 800 kirkjur ,,lokaðar“, af því að lwer
prestur liefur of mörgum kirkjum að þjóna. Sérstakt vandamál
innan norsku kirkjunnar liefur verið klofningur milli kirkj-
uimar og leikmannahreyfingarinnar, en nú virðist óðum draga
saman með kirkjunni og bænliúsinu. Biskup kvað nú allt vera
undir því komið, að kirkjan lokaði sig ekki inni, lieldur reyndi
að ná til þjóðlífsins á öllum sviðum.
Meðal þeirra erinda, sem fjölluðu um liið innra Jíf kirkj-
unnar, nefni ég fyrst stórfróðlegan fyrirlestur sem dr. Helge
Fælm liélt um „lielgisiðalireyfingu nútímans“. Rakti liann,
livernig áliugi á breytingum í guðsþjónustusiðum og liáttum,
er nú eru að verða bæði í kaþólslui kirkjunni og meðal mót-
niælenda. Eftirtektarvert er, að í kaþólskum löndum sveigist
allt í áttina til þess, sem mótmælendakirkjan liefir fyrir löngu
tekið upp, t. d. notkun móðurmálsins. Svo virðist einnig sem
hinn gregorianski söngur liafi lifað sitt fegursta, og nýir söng-
liættir séu að koma í lians stað. Varaði ræðumaður mjög við
of snöggum breytingum, en taldi, að hreyfingin liefði átt mik-
inn þátt í að vekja skilning á gildi lielgisiðanna.
Dr. Dielil talaði um kirkjuna og trúarbrögðin, eða með
öðrum orðum aðstöðu kirkjunnar á trúboðsakrinum. Hann
lagði álierzlu á, að sá tími væri liðinn, þegar kirkjan flaut í
kjölfar landvinninga og nýlendumyndunar, og kirkja hvers
lands taldi sig geta yfirfært allt sitt kerfi til annarra þjóða.
Nú væri kirkjan komin í svipaða aðstöðu og frumkristnin liefði
verið, og yrði að mæta öðrum trúarbrögðum með fullum skiln-
nigi. En aðalatriðið er boðun orðsins, því að Kristur á erindi
R1 allra.
Annað erindi, sem varðar kirkjuna liið innra var mjög
greinagóður fyrirlestur um einingu kirkjunnar, fluttur af séra
Maunu Sinnimaki. Rakti liann hina sögulegu lilið inálsins
mjög rækilega og endaði á lieimsþinginu í New Deldi. Hvatti
kann mjög til þess að láta ekki eigin kirkjudeild bera liærra
1 vitund sinni en þá ltirkju Ivrists, sem næði út yfir allar
kirkjudeildir. — Aðalatriðið væri að ganga út frá þeirri ein-
mgu, sem þegar væri til.
Loks tel ég í þessum fvrirlestraflokki liið ágæta erindi séra
Kirkjuritið — 27