Kirkjuritið - 01.11.1962, Síða 18

Gunnar Árnason:
Pistlar
Kirkjan í þéttbýlinu
Borgirnar þenjast alls staðar út og vöxtur þeirra skapar
fjölmörg vandamál. Kirkjan fer ekki varliluta af þeim. Ný
liverfi krefjast aukinnar þjónustu hennar og um það er deilt,
livernig inna eigi liana af höndum, svo hún nái til sem flestra
og komi að sem beztum notum. Þessi mál eru nú hér á dagskrá
vegna væntanlegrar prestafjölgunar í Reykjavík. Sumir vilja
halda áfram á þeirri braut, sem farin var 1952 og lögin gera
ráð fyrir: að stofnsett verði einmenningsprestaköll og safnaðar-
kirkjunum fjölgað að sama skapi. Aðrir halda því fram, að
fimm þúsund manna söfnuðir, eða þótt þeir séu nokkru stærri,
hafi ekki fjárhagslegt bolmagn til að reisa kirkjur og lialda
uppi því safnaðarstarfi, sem nauðsyn beri til. Yerði því að
vera minnst tveir prestar um liverja kirkju. Enn aðrir vilja
að vísu láta tvo presta liafa afnot sömu kirkjunnar, en skipta
söfnuðinum í aðgreind starfssvæði.
Víst er, að vér íslendingar höfum að mestu haft einmennings-
prestaköll frá upphafi til þessa dags og það hefur gefizt oss
vel. Bæði fyrirkomulag prestskosninganna og aukaverka-
greiðslnanna byggjast líka á því. Hvoru tveggja verður vafa-
laust að breyta, ef taka á upp mörg tvímenningsprestaköll,
livað þá ef enn fleiri prestar verða um hituna innan sama
prestakallsins.
Hví skyldu tíu þúsund manns kjósa prest, sem aðeins helm-
ingi þeirra er ætlað að njóta? Og það er mannlegt, að afar
misjafnar aukatekjur geti valdið einhverri óánægju og met-
ingi milli starfsbræðra, sem eiga að vera jafn réttháir og leggja
sig líkt fram við þjónustuna.