Kirkjuritið - 01.11.1962, Blaðsíða 24

Séra Magnús GuSmundsson á Setbergi:
Heimilið, kirkjan og sakramentið
(Erindi flutt á sambandsfundi breiSfirzkra kvenna
á StaðastatS 30. júní 1962)
I
Vér erum samankomnir á heimili, sem liefur lokið upp dyr-
um sínum fyrir svo mörgum meðlimum annarra lieimila og
tekið þeim opnum örmum. Þótt vér gleðjumst allir yfir þess-
um samfundum og þökkum gistivináttu, sem oss er auðsýnd
hér, þú býr líka undir niðri í hugum vor allra eftirvæntingin
og tilhlökkunin yfir því að geta að loknum þessum samfund-
um liorfið aftur þangað, sem vér eigum friðsælt athvarf í lieinú
þessum á vorum eigin lieimilum. Heimili vor eru mjög ólík.
Hvert hefur sín sérkenni, sinn sérstaka blæ, já, jafnvel sína
sérstöku angan. Vér höfurn varla meðtekið nokkra gjöf í tím-
anlegum efnum, sem er meiri en heimilið, og í vitund vorri
er það griðastaður fyrir alla lieimilismenn og á ávallt að vera
lieilagur staður. En livernig getur lieimilið orðið slíkur stað-
ur? Vissar athafnir álíta margir vera ósamrýmanlegar anda
slíks staðar, t. d. vínnautn, illt umtal um aðra, að ekki sé
talað um tvírætt eða ósiðlegt tal. Vér vitum, að lieimilismenn
mótast óafvitandi af þeim anda, sem þar ríkir. Og börnin taka
sér hina eldri til fyrirmyndar og líta á það, sem eðlilegan hlut
að haga lífi sínu í samræmi við fullorðna fólkið. Á heimilinu
eigum vér að læra að lifa með öðrum og læra að taka tillit til
annarra, en það er þó umfram allt ósk vor að læra að lifa þar
sem kristnir menn. Hversu gott sem allt hið ytra kann að
vera, aðbúnaður og annað, þá vitum vér, að það er ekki það,
sem ræður úrslitum um hamingju heimilisins, og eins ma
segja, að það séu ekki reglur og fyrirmæli um orð og atliafnir.
sem geri lieimilið að heilögum stað. 1 önnum daganna veitist