Kirkjuritið - 01.01.1964, Page 10

Gunnar Árnason:
Þinn tími og minn
Mörgum mun ljóst, jiegar |)eir ýmist líta um öxl, eða horfa
fram um áramótin „að sérliver <ióð gjöf og sérliver fullkomin
gáfa er ofan aft' og kemur niður frá föður ljósanna, en hjá hon-
um er hvorki umbreyting né umbreytingarskuggi“. Einnig að
vér flettum ekki blöðunum í bók eilífðarinnar, þótt oss sé gef-
inn kostur á að skrifa á fáein þeirra.
Við minning þess liðna iðrar oss ekki að hafa verið of góð
guðsbörn heldur liitt sem vér vanræktum eða misnotuðum.
Oss getur orðið líkt innan brjósts og Pétri Gaut við ævilokin
er ImoSun segja við hann: Vér erum „hugrenningar, þitt liug-
skot deyddi oss“. Og hin visnu blöS: „Vér erum miðið, sem átti
að stefna að“. Og þyturinn í loftinu: „Vér erum söngvar, þii
söngst oss ekki“. Og daggardroparnir: „Vér erurn tárin, sem
áttu að renna og mýkja sárin, sem brjóst |)itt brenna“. Og loks
hin brotnu slrá: „Vér erum verkin, sem áttu að vinnast“.
Þessa óma Jjekkja allir.
En skiptir það nokkru máli livort vér lifum deginum lengur
eða skemur, né hvernig vér verjum tímanum?
„Hvaða ávinning hefur maðurinn af öllu striti sínu, er hann
streitist við undir sólunni. Ein kynslóðin fer og önnur kemur
og jörðin stendur að eilífu“.
Óneitanlega virðumst vér flest lialdin Jjessum liugsunarliætti.
Vér lítum á mannlífið líkt og árstraum, þar sem hver dropinn
er öðrum líkur og virðist hafa næsta lítið að segja, enda hverfa
Jjeir allir fyrr eða síðar í liafið.
Hverju varðar })á þig eða mig, hvort lieldur um tímann eða
eilífðina?
Davíð frá Fagraskógi segir á einum stað:
„Þó að okkur sé nauðsyn á að veiða þorsk eða síld, rækta
gras og ala kvikfénað, |)á getur það naumast verið höfuð til-