Kirkjuritið - 01.01.1964, Qupperneq 13

KIKKJUIUTIÐ
7
Vér vituin ofi; viðurkennum, að vér erum einliver fámennasta
jijóð veraldarinnar og ríð'ur lífið á að standa saman. En Jió
kyndum vér ár frá ári liyrjar- og eyðingarelda flokkadrálta og
stéttarígs.
Það jjýðir ekki að stinga höfðinu í sandinn og neita jiví að
vér leikum oss með fjöregg þjóðarinnar — frelsi liennar og
sjálfstæði. Þjóðlíf Sturhmgaaldarinnar, sem vorir tímar bera
alltof mikinn keim af, sannaði hvernig fer, jjegar langvinnar
og illvígar borgarastyrjaldir eru háðar í landinu.
Stórstígar framfarir og stórfelldir sigrar vísindalegrar þekk-
ingar og tækni, sem unnist liafa á síðustu áratugum, sýna á
hinn bóginn liverju unnt er að ná, þegar andlegum og líkam-
legum kröftum er einheitt og hugir og hendur sameinuð lil
átaka. Því jietta eru að langmestu leyti ávextir öngjiveitis og
háska stórstyrjaldanna, Jiegar allra ráða var leitað til bjargar.
En hví í ósköpunum skyldum vér mennirnir ekki getað eins
tekið höndum saman í friði sem í styrjöld og skilið
Hver er lífsins sælan sanna
sigur |icss og aðahnið?
Það er framsókn frumherjanna,
frelsissporið upp á við;
Það er vitsins blóðug braut,
brotin gegnum hverja þraut,
sigurleið hins sannleikssterka,
sigur gæzku og kærleiksverka.
011 þyrftu in vér, hvaða stöðu, sem vér skipum, eða á livaða
aldri, sem vér erum, að vera hrifin af sömu liugsun, brenna
af líkum eldi og Davíð Þorvaldsson, skáldið unga —er hann
^að; „Hafir þú eitthvert smáhlutverk, þar sem máSur leitar að
sannleikanum, viltu þá lofa mér aS leika þaS?“
Með slíkum hug æltum vér að feta braut ársins með útsýn
hl eilífðarinnar.
Með augun á jörðunni og |>ó ævinlcga ógleymin á himininn
skylduin vér kosta kapps um að búa niðjunum sem fegursta
framtíð.
Og treysta því öruggast, að Guð gleymi aldrei nokkrum
nianni og gefi hverju góðu máli sigur að síðustu.