Kirkjuritið - 01.01.1964, Blaðsíða 17

KIRKJURITIÐ
II
aði ógnir til að læra þetta ljóð, af því að það væri eftir Hall-
grím Pétursson. Og þau kenndu henni svo kvæðið, systkinin og
lærðu sjálf. Ég nam það svo af móður minni um fermingaraldur.
Ég lief aldrei séð það á prenti með öðrum ljóðum Hallgríms,
en ekki trúi ég öðru en móðir mín liafi réttilega sagt það vera
eftir hann.
— Þú sagðist hafa átt lieima utan sveitar í nokkur ár.
— Já, þá bjuggu foreldrar mínir m.a. á Mosfelli í Grímsnesi.
Við vorum þar landskjálftaárið 1896. Ég man enn glöggt þá
stund, þegar ósköpin dundu yfir. Jörðin gekk í bylgjum, en
bræður rnínir hlógu að mér, að ég skyldi livergi þora að fara
nema með móður minni. Okkar liús slapp þó að mestu. En
þegar við móðir mín vorum staddar frammi í mjólkurhúsi eitt
kvöldið, dundi einn versti kippurinn yfir. Ég man enn brakið
í sperrunuin, þegar þær brotnuðu fyrir ofan okkur, þar sem
við móðir mín stóðum. En einliver hulinn verndarkraftur var
yfir okkur, og við sluppum ómeiddar.
— Og þú liefur aldrei misst trúna á þann kraft.
— Árið 1933 varð ég fyrir áfalli. Ég ofkældist á liöfði og þeg-
ar frá leið kom fram lömun í höfðinu liægra megin. Lömunin
var mjög mikil, og það leit út fyrir, að drægi úr andlits- og liáls-
vöðvunum þeim megin, sem lömunin var. Ég gekk í ]jós að
læknisráði, en læknar, sem skoðnðn mig, töldu, að ég fengi
máttinn ekki aftur. Mér féll þetta þungt, en þó fannst mér enn
verra, að minnið bilaði smátt og sinátt. Og einn daginn var
svo komið, að ég gat alls ekki munað nafn móður minnar, og
reyndi ég þó mikið til þess. Og ég kveið því að þurfa að tala
við fólk, því að orð voru mér ekki tiltæk til að svara.
Svo varð það, að mér var ráðlagt að leita til konu í Reykja-
vík, sem þá stundaði liuglækningar, en nú er dáin. Ég var ekki
fyrr komin á liennar fund en liún sagði við mig: Þú verður
areiðanlega rétt í andlitinu. En ég liafði þó ekki meiri trú en
svo, að mér fannst það óhugsandi. Svo kom ég til liennar reglu-
lega með fárra daga millibili í nokkrar vikur. Við vorum alltaf
nokkur saman, sem sóttum fund liennar.
Hún lét okkur koma inn í stofuna sína öll í einu og þar sát-
um við hljóðlát í von um að fá bata. Hún sat sjálf við borð í
stofunni. Þessar þöglu stundir liugsa ég, að hafi staðið svo sem
hálftíma. Það þykir víst ekki trúlegt, en svo mikill kraftur