Kirkjuritið - 01.02.1969, Blaðsíða 9

KIRKJUU ITIÐ
55
En allt í einu (lró ský fyrir sólu og veizlugleði ekki lengur
i staft’ar. Nú heimsóttu Island aðrir gestir og af öðru sauða-
•úsi. Islenzk brúður kom liingað til lands með brúðguma sinn,
'talskan að uppruna.
En þau voru ekki meðal tignu gestanna, engar bumbur barð-
dl e®a bjöllum liringt. — Og livert var svo erindi þeirra og
"ernig voru viðtökurnar? Þau komu liingað til lands að leita
a náðir kirkjunnar með sína helgustu atböfn, brúðkaupið. Fór
'dð b’ka fram, eins og kunnugt er, í Árbæjarkirkju.
En þegar uppvíst varð, að þau voru af öðrum trúarflokki en
l'er er viðurkenndur, varð uppi fótur og fit — og talið, að
'.er befði gerzt óbæfa mikil, — svo mikil, að vígslubiskup bjóst
' ið, að við þessa atliöfn liefði kirkjan ólireinkast svo, að end-
Ul vígsla væri ólijákvæmileg.
Hvernig ber að skilja þetta? Beið íslenzk kirkja við þetta
raunverulega tjón á sálu sinni, ef svo mætti segja.
Eftir þessu að dæma, mætti ætla að Iiér byggju eingöngu
1 ííir nienn sem fylgdu stöðuglega þessum fyrirmælum, þegar
þeir gengju í guðs bús: „Drag skó þína af fótum þér, því að
her er helgur staður.“
j út af því fjaðrafoki, sem varð af því, sem þarna gerðist,
/ef«r Eirkjan í ýmsum áttum orðið fyrir luiði og spotti, og því
lef<’i a3 minnsta kosti verið betra að láta kyrrt liggja. — Því
d< það, sem gerðist í Árbæjarkirkju, var einungis Iielg atböfn,
>dr sein ung brúðbjón leituðu guðs blessunar í þeirri góðu
tru’ bennar væri lielzt að leita í íslenzkri kirkju.
Er mér svo farið í fáfræði rninni, að í stað þess að bann-
d ra l)etta atliæfi vesalings brúðlijónanna, befði frekar átt að
t'e .Jast yfir því trausti, er þau báru til kirkjunnar. Og má
e 1 b’ka taka nokkurt tillit til þess, að þau eiga sína guðs-
tr>ú þótt ekki sé það lútherstrú?
p _ ur befur löngurn verið kennt, að við ættum að reyna að
u a í fótspor frelsarans. En þar verð ég og margir aðrir reikul-
1 spori. — Og því er það ein alvarlegasta spurning, sem fyrir
ur er lögð bverju sinni, þegar eittbvað ber að böndum, sem
Ur þarf að leysa. Spurningin er ])essi: „Hvað befði Kristur
l'dfur gert? — Og meðal annars í sambandi við þann atburð,
j/111 eK bef bér minnzt á, kemur sú spurning í liugann, livað
ann befði gert í þessu tilviki, — hann, sem tók syndarana í