Kirkjuritið - 01.11.1969, Blaðsíða 8

Séra Hreinn Hjartarson:
Djáknastarf í þýzku kirkjunni
Synoduserindi flult í útvarp 23. júní 1969
Á fyrstu árum kristinnar kirkju var litið svo á, að allt stai'í
liennar ætti fyrst ofí fremst að vera fólgið í þjónustu ofí er
svo enn í dafj. Má því sefija, að djáknastarf hafi verið innt :d
hendi, innan kirkjunnar, frá upphafi starfsemi liennar, þegar
liöfð er í lmga merking orðsins diakonos, sem þýðir þjónn-
En af orðinu diakonos er íslenzka orðið djákni komið.
í fornkirkjunni er liugtakið diokoní notað um sérstakt stai'f
eða þjónustu, sem brátt varð nauðsynleg, þegar söfnuðirmr
stækkuðu og urðu að stórsöfnuðum, sem erfitt var að hafa
yfirsýn yfir. Þessi sérstaka þjónusta, sem falin var djáknun-
um, var fyrst og fremst fólgin í umönnun og lijálp við þa
innan safnaðarins, sem af einhverjum ástæðum liðu skort eða
áttu á annan hátt við neyð að húa. En einnig var starf djákn-
anna fólgið í skipulagningu og stjórn safnaðanna.
1 samræmi við þennan skilning voru snemma stofnuð tvo
embætti innan kirkjunnar, embætti biskupsins og embaet11
djáknans. Biskupnum var trúað fyrrir sameiginlegri yfirstjorn
safnaðarins. Hann bar áhyrgð á öllum gerðum lians, livort sem
um andlegar, félagslegar eða stjórnunarlegar atliafnir var
ræða. Djáknarnir áttu aftur á móti að vera hjálparmenn hans-
Þar að auki voru djáknunum falin ákveðin störf, sem fylgt
hafa djáknastarfinu æ síðan. Þeir önnuðust liina fátæku 1
söfnuðinum. Þeir höfðu umsjón með eignum kirkjunnar, vöktu
yfir kirkjulegum aga og höfðu eftirlit með hinu trúaða fólki-
Þeir höfðu á hendi kennslu fermingarbarna, voru leiðandi 1
liinum ytra gangi guðsþjónustunnar og gegndu ákveðnu hlut-
verki í tíðasöng.