Kirkjuritið - 01.11.1969, Blaðsíða 30

KIRKJURITIÐ
412
En Joy lætur svo um mælt: — Ég get aldrei fullþakkað' live
undursamlega okkur greiddist oft gatan til náins sambands við
fólk, þegar það á annað borð var komið í skilning um að við
værum venjulegar, vingjarnlegar, skynsamar og skemmtileg"
ar manneskjur. Ég spyr mig á stundum, bvort við, sem kristin
eruin gerum okkur ekki leið í augum annarra með því að
standa um of á hausnum í okkar eigin safnaðarstarfi. Ég
man ekki töluna á því skemmtifólki, sem sagt hefur við
mig í fullri breinskilni: — Sjáðu til, ég lief aldrei gert n>j'r
það Ijóst fyrr, að kristið fólk sé með öllum mjalla. — Ér
var fyrst alveg steinilostin af þessu. En nú er ég búin að
skoða mig í smásjá í fimm ár og geri mér far um að vera
samstiga öðru fólki á eðlilegan bátt.
Joy segir í bókarlokin: — Orðið „liugsjón“ þykir ganial"
dags, en við þörfnumst hennar. Við þörfnumst þess í öng'
þveitinu, að sjá bjarma fyrir þeirri öld, sem orðið gæti, cf
menn „endurfæddust“.
Göfugmenni
Ef spurt væri um hvað orðið’ göfuginenni þýddi í víðtækri merkingu, yrl^'
svarið eitlhvað á þessa leið: „Það er maður, sem setur sig í spor annarra,
forðast að kreppa nokkurn í þær aðstæður, sem liann vildi ekki lenda *
sjálfur og hefur dug til að gera ]iað sem honum sýnist rétt, án þess a
velta því fyrir sér hvað aðrir kunni að segja eða hugsa. —
John Galsivorthy■
Gæfust mér allir þeir fjárninnir, sem sóað liefur verið í styrjaldir, skyld1
ég skrýða alla menn, allar konur og öll börn í skrúða, sein kóngar
drottningar væru hreykin af. Ég skyldi reisa skóla í öllum héruðuni
heimskringlunnar. Og á hæðunum um víða veröld skyldi ég reisa muster1
fagnaðarboðskapar friðarins. — Charles Summer.