Kirkjuritið - 01.07.1970, Blaðsíða 6

292
KIRKJURITIÐ
gengis, svo konunglegra kjara, svo glæstra afreka, væri liam-
ingjusöm og þakklát, umfram allt þakklát. Þeir myndu vænta
þess, að lofgjörðin og tilbeiðslan og þakkargjörðin ómaði sterk-
um og tærum hljómi í musterum, fornum og nýjum.
En ekki er allt sem sýnist. Manneskjan er margslungin. Og
allir tímar eiga við sitt að etja. Verið gæti, að þeir, sem síðastir
manna sáu helluna undir dómkirkjunni, vildu spyrja, þegar
þeir færu að athuga nánar mannlífið á vorri stóru tíð: Hefurðu
munað eftir undirstöðunni? Hefurðu ekki numið það á allri
þinni skólagöngu, að mannlegt líf, mannleg gæfa, sönn og ó-
brotgjörn farsæld, byggist á andlegum forsendum, eilífum
grunni? Manstu ekki orðin um þann mann, sem byggði og
byggði stórt, en grunnurinn var svikinn, liann var sandur, og
þess vegna lirundi smíðin lians og það hrun var mikið?
Nú eruin vér komnir hingað, langt út fyrir elztu Reykjavík.
Hér var liolt, sem reis liátt yfir bæinn fyrrum. Hér lilóðu
skólapiltar vörðu á sinni tíð til þess að lialda upp á minningu
vörðunnar við Klifið í Skálliolti. Nii er það merki um sam-
liengið í sögunni liorfið. En liitt stendur fast, að það voru
sömu vörðurnar við veg kynslóðanna, sömu leiðarmerkin. Hefði
þjóðin ekki vitað skil á þeim né metið þau neins, liefði hun
farið verri för í þeim veðrum, sem liún hreppti. Og bverfi þau
sjónuni liennar, verði þau rifin og rótað til hliðar, þá horfir
illa um gönguna fram.
Nú er stærri varða komin bér, kirkjuturn, sem bcr yfir aðra
í binni víðlendu borg. Ekki er honum ætlað samt að lireykja
sér yfir neitt. Hann er í eðli sínu auðmjúkur, eins og varða við
veg, eins og viti á strönd. Hann getur líka minnt á fingur sei»
bendir. Það er spurning í bendingunni: Hvaðan keniur bjálp ?
Það er svar í bendingunni: Hjálpin kemur frá Drottni, skap-
ara himins og jarðar. Og þegar betur er að gætt, þá letrar þessi
fingur í livolfið yfir böfuðborg Islands bænarorðin, sem bless-
aður maður bar fram fyrir þjóð sinni, og nýtur liún þess enn
og um aldur, að liafa átt bænarfullting lians:
Gefðu, að móðurmálið mitt,
minn Jesú, þess eg beiði,
frá allri villu klárt og kvitt
krossins orð þitt útbreiði