Kirkjuritið - 01.07.1970, Blaðsíða 36

322
KIRKJURITIÐ
„Þótt Andrés fursti gæti fimm mínútum áður sagt nokkur
orð við hermennina, sem báru liann, starði hann nú á keisar-
ann án þess að opna munninn. Á þessari stundu fannst lionum
allt, sem varðaði Napóleon, svo frámunalega lítilfjörlegt, svo
vesöl og ómerkileg varð nú sjálf lietjan mikla fyrir sjóinnu
lians, í auvirðilegri metorðagirnd sinni og sigurfögnnði, i
samanburði við liinn háa og skíra og vingjarnlega liimin, sem
hann hafði séð og lært að meta, að hann gat ekki anzað hon-
um. Líkamlegur vanmáttur hans, blóðmissirinn, sársaukinn og
nálægð dauðans gáfu sál lians vængi og lyftu honum líkt og
í draumi yfir auvirðileik og eymd jarðlífsins. Meðan Andrés
fursti starði á keisarann fyrir framan sig, varð lionum liugsað
um tilgangsleysi metorðastreytunnar, tómleik lífsins, sem öll-
um var ráðgáta, og ennþá meiri tómleik dauðans, sem enginn
fékk skilið né skýrt.
.... Hermennirnir, sem báru Andrés fursta, liöfðu veitt
athygli litlu gullróðunni, sem María furstadóttir hafði liengt
um hálsinn á bróður sínum, og tekið hana af honum. En
þegar þeir sáu, hve vingjarnlega keisarinn kom fram viö
fangann, flýttu þeir sér nú að skila helgitákninu aftur.
Þegar Andrés fursti sá allt í einu mjóa gullfestina glóa a
brjósti sér, varð honum samstundis liugsað til systur sinnar,
er liafði gefið lionum róðuna í einlægri trú á vemdarmatt
hennar. „Hve indælt mundi ekki vera“, liugsaði hann, „ef allt
væri jafn ljóst og einfalt og það kemur Maríu fyrir sjónir-
Hve indælt mundi ekki vera að vita, hvar hjálpar er að vænta
hér í heimi og livað bíður manns liinum megin grafar! Hve
hamingjusamur og rólegur mundi ég ekki verða, ef ég gæti
sagt nú: Drottinn, miskunna þú mér! .... En við livern ætti
ég að segja það? Við veru, sem er alls staðar og hvergi“, sagði
hann við sjálfan sig, „eða þann Guð, sem María liefur saumað
í þennan verndargrip! Ekkert er víst, ekki neitt nema tóm-
leikinn í öllu, sem ég skil, og mikilleikur einhvers óskiljan-
legs, sem allt liefur í sér fólgið“.
Börurnar liéldu áfram. Við hvert fótmál liafði hann við-
Jiolslausar kvalir, sótthitinn jókst og liann fékk óráð. Hann
sá til skiptis fyrir sér föður sinn, konu sína og systur og son-
inn ófædda, og milli þeirra skaut öðm liverju upp í óráðs-
draumunum lítilli og óinerkilegri persónu Napóleons, en yfn