Kirkjuritið - 01.07.1970, Blaðsíða 31

KIRKJURITIÐ
317
augun, er J)ó alsilkisvuntan með hinni skrautlegu gerð, vand-
lega útbreidd yfir kjöltuna, — og niður undan gægjast fram
þykkir ullarsokkar, mórauðir og tállausir. Einfaldir, íslenzkir
skór, grunnir, úr ósútuðu leðri, sitja Jiröngt á fæti, blágrænir
Uieð gulhvítum bryddingum, — og mynd konunnar er öll.
I fyrstu, þegar ég sé Beggu gömlu sitja þannig: liún lýtur
yfir postillu sína, fáguðu, járnbrúnu gleraugun bennar sitja
frammi á nefbroddi, og nefið forðast sultardropa eftir mætti,
þá rennur allt í einu upp fyrir mér bve helgur sunnudagurinn
klýtur að vera í samanburði við alla aðra daga vikunnar. Á
þvílíkum degi fer líklega bezt á því, að maður sé Jjægur og
vandur að liegðun sinni.“
Þessi sunnudagur er ekki aðeins úr sögunni. Sjálfir páskarnir
eru að miklu leyti orðnir að skíðaliátíð. Annar í hvítasunnu
kappreiðadagur liestamaima.
Kirkjan er ekki ein illa leikin af veðrum nútímans. Fleiri
bátíðir' en bennar eru meira og minna máðar úr vitund manna.
bjóðbátíðardagsins síðasta gætti varla nema að nafni ineðal
Hiikils lduta þjóðarinnar — einkum í sjálfri liöfuðborginni og
nagrennis liennar, svo sem í Kópavogi.
Vera má að fánar liafi víða verið dregnir að húni á þessu
svæði, en að öðru leyti sást ekki hátíðabragur á götum eða
torgum. Hátíðamessa var að vísu í útvarpinu, en ef það er satt,
Seni sagt er, að allur þorri manna leggi ekki eyrun að messum,
befur sennilega einnig verið svo um hana. Engin ræða var
^bitt af svölum Alþingishússins eins og tíðkast liefur. „Fjall-
konan“ Jiagði þunnu liljóði.
Verkföllunum var kennt um Jiennan gráa bversdagsleika,
þessa tómlátu þögn. En það er ekki fullnæg skýring. Glatt
barn gerir sér leik að stráum, örbirg kona eins og Begga gamla
skapaði sér vikulega lielga liátíð. Það var andann sem á skorti;
elskuna til föðurlandsins, fögnuðinn yfir frelsinu, liugsjóna-
Slóðina.
Urn kvöldið var að vísu efnt til dansleiks á tveim götum í
Keykjavík. Blöðin skýrðu síðar svo frá að þar befði verið ó-
bemjulegt ölæði og frágangurinn á skemmtisvæðinu líkastur
því, að óargadýr liefðu ætt þar um.
Þannig lauk þessum þjóðhátíðardegi.
Og ekki nema rúmur aldarfjóðungur síðan fagnaðarregnið