Kirkjuritið - 01.07.1970, Blaðsíða 37

KIRK JURITIÐ
323
öllu þessu var livelfingin liáa, sem liafði veitt lionum frið og
^iuggun.
Kyrrð og friðsæld heimilislífsins í Lísígori sveif lionum
langa stund fyrir sjónum, og liann kenndi þegar fagnaðar yfir
samfundunum við ástvini sína, en þá stóð litli Korsíkumaður-
uin allt í einu frammi fyrir honum og úr hörðurn, skamm-
sýnum augunum, brann fögnuður yfir ógæfu annarra manna,
en í kjölfar þessarar sýnar fóru efasemdir og sársauki, og
ekkert nema liimininn gaf fyrirlieit um frið“.
Stórt hlutverk
Aldamótaskáldin brýndu þjóðina að vera samliuga og sam-
henta.
•— Hér á landi þarf svo margt að hrúa — sagði Hannes
Hafstein.
'— Vor framtíð erum vér; vort mið er sett; með allra fylgi
verður vinnan létt — kvað Einar Benediktsson.
Og Matthías hrópaði:
Græðum saman mein og mein,
metumst ei við grannann,
fellum saman stein við stein,
styðjum hverjir annan;
plöntum, vökvum rein við rein,
ræktin skapar framann.
Hvað má höndin ein og ein?
Allir leggi saman.
Ká vakti það fyrir mönnum að sjálfstæðið yrði ekki endur-
heimt og þjóðin rétt úr kútnum, nema einliugur ríkti og fótur
styddi fót og hönd hendi.
í þann tíð var lítil stéttaskipting í landinu, aðallega bænd-
Ur og fámenn en all valdamikil embættismannastétt. Og fá-
taektin var fylgikona flestra.
_ ^egna fjölgandi atvinnuvega liefur stéttaskiptingin farið
Sl'axandi, og með batnandi þjóðarhag kemur æ meira til
skipta í þjóðarbúinu. Fyrir það magnast deilur og flokka-
'lraettir. Og efnahagsmálin eru orðin langsamlega efst á
Jagskrá.