Kirkjuritið - 01.07.1970, Blaðsíða 30

Gunnar Árnason:
Pistlar
Tákn
Það orkar tvímælis livort sunnudagarnir geta kallast livíldar-
dagar lengur, svo nijög sem margur stritast þá við að skemmta
sér, að sjálfsögðu með misjöfnum árangri.
Helgi þeirra má lieita rokin út í veður og vind. Ég á ekki
við livað fáir leggja á sig að fara til kirkju, enda álitið menn-
ingarmerki. Mér vakir í liuga sá andblær, sem ég kynntist
ungur og fylgdi sunnudögunum nokkuð fram á þessa lieims-
styrjaldaöld. Gunnar Gunnarsson lýsir honum meistaralega
með myndinni af Beggu gömlu í Leik að stráurn:
„Á rúmhelgum dögum sé ég Beggu helzt ekki annars staðar
en í eldhúsinu, þar sem liún stendur sótug og úfin, með sultar-
dropa og gætir þrennra lilóða með ótal pottum, pönnum og
kötlum. Mér finnst það óskiljanlegt að það sé Begga gamla,
sem situr þarna fín og uppábúin, í útliti nákvæmlega eins og
ég liugsa mér gömlu, góðu drottningarnar í ævintýrum hennar.
En á liinn bóginn er það þó áþreifanleg og engan veginn illa
þegin sönnun þess, að þau hamskipti, sem eru lienni svo kær
söguefni, eigi sér stað í reyndinni. Úr því rúmhelga Begga
getur orðið liátíðar-Begga, — liversu miklu fremur getur þa
ekki hver blátt áfram og venjuleg ófreskja breytzt í kóngs-
dóttur.
Begga gamla uppábúin — það er sjón, sem ég lít sólgnum
augum lotningar og aðdáunar, hvenær sem færi gefst. Hið stál-
gráa silfurkembda liár er sleikt niður um höfuðið og fléttað 1
þykkar, snarar fléttur og endarnir nældir upp undir skottliúf-
una. Við húfuna hangir langur, svartur silkiskúfur. Ofan við
skúfinn, uppundir húfunni, situr fallega grafinn liólkur úr
gylltu silfri. Marglitt slifsi, nælt á peysubarminn, breiðir úr
sér í stórri slaufu á brjóstinu, vængir slaufunnar eru festir með
títuprjónum, en gamalli, gylltri silfurnælu nælt í hnútinn. Und-
ir slaufunni grillir í strykjað brjóst, fannhvítt undir breiðri
flauelsbryddingu peysubarmsins. En það, sem stingur mest 1