Kirkjuritið - 01.07.1970, Blaðsíða 15

KIRKJURITIÐ
301
Um Hjálparstofnunina og starf hennar í vetur mun nánari
greinargerð flutt síðar á þessari prestastefnu. Þetta barn kirkj-
unnar er enn í reifum að kalla en liefur þó náð að færa rök
fyrir tilverurétti sínum og lilutverki.
Vert er að taka fram, að stofnunin hefur ekki aðeins sett sér
það að koma til skila íslenzkri aðstoð við þróunarlönd eða
fetta liönd til lijálpar, þegar sérstakar hörmungar verða, eins
°g gerðist í Biafra/Nigeríu og nú á þessu ári í Rúmeníu og
Perú. lnnlend verkefni eru einnig á starfsskránni. En afl lienn-
ar til aðgerða fer að sjálfsögðu eftir þeirri liðveizlu sem hún
fær af landsmönnum.
Ekki þarf að minna á það, að erfiðleikar og bágindi steðja
að í nokkrum sveitum landsins vegna öskunnar frá Heklu. Til
þess að bjarga og vinna bætur á slíku tjóni og vanda þarf víð-
t0ek, opinber úrræði. Þegar einliverjir þegnar landsins verða
U’rir liarkalegu áfalli af völdum þeirrar náttúru landsins, sem
er sameign vor allra, jafnt gallar hennar sem kostir, hefur ríkið
eitt aflsmuni til þeirrar meðalgöngu um sjálfsagða samlijálp,
er duga má. En jafnliliða og opinberum aðgerðum til stuðn-
lngs, örvunar eða uppbótar þyrfti líka að koma skipuleg
sjá]fboðahjálp, sem einkum beindist að þeim heimilum, sem
barðast verða úti. Skortir ekki vilja til þess, að Hjálparstofnun
kirkjunnar láti til sín taka í þessu efni. Og þegar ég tala um
'ilja í þessu sambandi, þá veit ég, að prestar og aðrir virkir
kirkjunnar menn í landinu, eru einliuga að baki henni.
Sem betur fer hafa náttúruhamfarir ekki orðið á Islandi á
þessum misserum, er séu sambærilegar við þær, sem orðið liafa
I Perú. Hér hafa ekki þúsundir látið lífið, liér hafa ekki hundr-
II ® þúsunda misst heimili sín og allt sitt á einu vetfangi, liér
eru ekki tugir þúsunda munaðarlausra og allslausra barna, sem
kafi sloppið iir greipum dauðans til þess eins að verða dauða
að bráð, ef ekki berst hjálp, skjót og stórvirk. Vér skyldum
kunna að þakka Guði. Og ekki gleyma að þakka það ef vér
kynnum að liafa tækifæri til að taka liöndum saman við aðra
þess að forða þ ví, að slíkar ógnir fái enn geigvænlegri af-
leiðingar en orðnar eru. Vér skulum ekki gerast þeir kotungar
1 kugsun að telja það eftir, þegar íslenzk liönd er rétt út héðan
tP þess að bjarga úr beinum lífsháska.
Á aðalfundi Fluglijálpar hf., sem haldinn var hér í Reykja-