Kirkjuritið - 01.06.1971, Síða 10

Eg óttast, að það, sem kirkjan boðar
með hinni vandrœðalegu, stirðu þjónustu hindri
boðskapinn, sem er fró Kristi hennar.
Er hann Krists œttar?
Er hann auðmjúkur?
Hversu oft lýtur hann niður til að þvo fœtur annarra?
Drottinn, eg óttast predikunarstólinn minn,
af því að eg er limur kirkjunnar.
Af því að eg er syndari með kirkjunni
og ó hluttöku í brestum hennar.
Samt verð eg að predika.
Verð að predika ó undan sakramentinu.
Verð að predika þar, sem menn geta mótmœlt,
í hópum, í rökrœðum og viðrœðum.
Drottinn, eg óttast predikunarstólinn minn.
Veit mér þó nóð, að eg sjói gagnsemi hans.
Veit mér þó nóð, að eg geti reitt mig ó framtíð hans.
Veit mér orð til að tala um nóð þína.
Nóð þína, sem hefir kallað.
Nóð þína, sem hefir allt til reiðu.
Nóð þína, sem eg hefi mœtt
í orðum þeim, sem Lausnarinn mœlti.
Orðum, sem rannsaka.
Orðum, sem hreinsa.
Orðum, sem grœða.
Orðum þess Orðs, sem varð hold,
töluðum fró predikunarstóli líkama hans, sem er
Jesús Kristur, Drottinn vor.
8