Kirkjuritið - 01.06.1971, Qupperneq 27

er
Þa komin altaristafla, þótt
r lte^'nn hafi aldrei til þess œtlazt.
Með
illa
angurvœrð minnist Jón lít-
r- sn fagurrar kirkju, sem hlauf
^annig sína altaristöflu þar, sem að-
inn$ Vera ^ross- svo kím-
v er ^on' að mitt í angurvœrðinni
Ur a^ broslegt ó vörum hans.
II , Mtta er viðkvœmt mól með
allM>ess hóttar, segi ég.
q , ^etta er tilfinningamól, segir
rn'T^L-^^ ^V' er no auðse<5/ hverju
bot+' 'r'<;ian skiptir fyrir fólk. Því er
a alltaf tilfinningamól.
Kvi
StUr eða kross ó skó.
S^séra Arngrímur tekur svo til orða:
^ar sem skreyting í kirkju
verkar ó kyrrð manna, hugur þeirra
kyrrist, þeir finna, að þeir eru komn-
ir í andrúmsloft tilbeiðslunnar, en
ekki aðeins í samkomuhús, þar
verða menn ónœgðir með sína
kirkju. Ég er nú kunnugastur Odda-
kirkju og nefni hana þess vegna. Það
varð þannig um hana, að hún vann
alltaf meira og meira ó, varð ein-
hvern veginn alltaf að vissu leyti
ný fyrir mér, kom eiginlega alltaf
ó óvart, — en ó réttan hótt. Sá sem
kom í hana, hrökk aldrei við. Enda
held ég, að vafasamt sé að vera
að œsa menn upp, þegar þeir eru
komnir í kirkju. Kirkjan er tilbeiðslu-
staður.
Að lokinni svo ágœtri hugvekju,
þykir mér sem komið sé að spurn-
ke99Ías»aSakirkju í BakkafirSi. Jón
na Gréta til

25