Syrpa - 01.03.1912, Blaðsíða 11

ÞORRABLÓT
137
drakk meÖ því enskt limonaði, sem
útbýtt var gefins til hvers sem hafa
vildi.
Þegar inn í átsalinn kom brá
mörgum í brún. Mátti þá sjá öm-
urlegan angistarsvip á þeim andlit-
unum, sem íslenzkust voru ogbros-
hýrast höföu sýnt ágætisvonir sínar
uni hátíöamatinn íslenzka. En eng-
inn sagði neitt, heldur settist niður
viö Þorrablótsborðin og át þaö sem
fram var reitt, með prestlegum píla-
grimssvip, óskandi í hjarta sínu, að
hannheföiboröaðfylli sínaaf blessuö-
um matnum heima hjá sérum kveld-
iö. Ensku mælandi menn á kol-
svörtum skottfrökkum getigu um
beina. Voru þaö skutulsvein-
a r Helga magra.
Á borðum var nýlegt kalkúnakjöt
og reykl svínakjöt. Höfðu fórnar-
lömb þessi alið allan sinn aldur í
Manitobafylki. Þar var hvítt brauð
og mórautt og sætt smáköku brauð,
búið til úr Manitoba kornmat og
bakað í Winnipegiskum bakaraofn-
unt. Enn fremur Kanadiskar kar-
töflur með sinnepssósu, og blóðrautt
kál, niðursaxað, úrsamalandi. Þar
var ísrjómi, búinn til í Wintiipeg, í
ferköntuðum smábitum, ofutlítið af-
löngum — einn biti á mann — og
kældi hann mikið þá sem heitastir
voru. Blóðrautt hlaup, sem skalf
og titraði stöðugt í ílátinu, jafnvel
þótt borðið hreifðist ekki, minti á
taugaveiklaðan íslending,sem heim-
urinn hefir á hornum sér og hríð-
skelfur í kuldagusti veraldarinnar,
grýttur orð-hnöllungum Óhlutvandra
óróaseggja og ærður af hávaða ís-
lenzkra ofstopamanna. — Þetta
Winnipeg-hlaup varð þannig það
íslenzkasta af Þorrablóts-réttunum,
þar sem þaö minti boösgestina á
sjálfa sig sem íslendinga, áöur en
það gekk sína hinstu braut og hvarf
niður í Ginnungagap tilveruleysis-
ins. En jafnvel þá, var eins og end-
urminningin um þaö hvíslaði aö
mörgum landa: ,,í dag mér, á
morgun þér“, og niynti þannig ó-
notalega á íslenzka þjóöflakið hálf-
sokkna fyrir vestan hafiö.
Vatn í skínandi kristalkollum stóð
á boröum. Var það haft handa þeim
sem þyrstir voru,og áttilíka að vera
sem læknislyf, ef einhverjum yröi
óglatt, en íslendingar eru öllu van-
ir og varð engum fiökult.
Allir voru réttirnir kaldir nerna
kaffiö. Það var heitt Brazilíukaífi,
búið til afJóniBola. Þótti kaífi-
konunum þaö ekki ná hinu ilmandi
kaffi Jóns landa, sem þær drukku
sjálfar heima hjá sér, en þóstórlýta-
laust aö öllu samanlögðu.
Þegar fyrri og seinni matar-bless-
unin var um garð gengin, og allir
höfðu borðað sig eins sadda og lyst
og réttir leyfðu, fór sá hluti fólksins
ofan í ræðusalinn,sem hvorki kunnu
dans, né höfðu gaman að horfa á
hann. Var þaö helzt roskíð fólk og
ráðsetl, sem var búið að tapamesta
fjörinu í bardögum sínum við tilver-
una, og hafði orðið stirt í fótunum
á krossgöngunni gegnum lífið. En
dansfólkið fór aftur inn í danssalinn
endurnært og brosandi eftir ensku
máltíöina, sem átti svo undur vel
við enska dansinn, og var svo und-
ur og skelfing Winnipegisk. — Svo
eölilega íslenzk-Winnipegisk hjá
hinum vestur-íslenzku blóts-frömuö-
um. Sumum fanst þó aö máltíðin
lieföi mátt vera með dálitiö meiri ís-
lenzkum blæ, þótt dansinn væri
hafður ensltur, en öðrum þótti þaö