Syrpa - 01.03.1912, Qupperneq 17

ÞORRABLÓT
143
og hún hafði hugsað sér púkana,
þegar hún var svo lítil stúlka ú ís-
landi og las þjóösögurnar um Sæ-
niund Fróða. Hann hafði hófá eins
og hestur, klær eins og ljón, hala
eins og kýr, horn eins og hrútur,
eyru eins og asni, og óttalega gul
kattaraugu, sem gláptu grimdar-
lega á hana. Það varð kolníða-
myrkur í kring um hana. Prestur-
inn og allir aðrir voru horfnir. Að-
eins púkinn sat eftir við hliðina á
henni. ,,Guð hjálpi mér!“ mælti
hún lágt og brast í grát. Þá steypti
púkinn sér úr sætinu og hvarf niður
um gólfið á sömu stundu. Kirkjan
var líka horfin, og henni fanst hún
vera stödd uppá háu fjalli, og kom-
ast hvergi ofan. Þá kemur Jón
Jónsson til hennar alt í einu, á mó-
rauðum vaðmálsfötum, með rauðan
baðmullarklút um hálsinn og rönd-
ótta kaupstaðar-skotthúfu á höfði,
með skúfinn lafandi út í hægri vang-
ann. Þannig hafði Jón oft verið
klæddur, þegar þau kyntust heima
á íslandi. Hún vissi að honum
þótti vænt um sig,oghafði líka gefið
honum svolítið undir fótinn heima.
En nú var Jón kominn vesturum haf
fyrir aðeins hálfu ári síðan, sem sé
ári seinna en hún, og hafði hún síð-
an látið sem hún sæi hann ekki, þótt
hann gæfi henni hýrt auga og hóst-
aði ósköp aumingjalega þegar fund-
um þeirra bar saman. Nú gladdist
hún innilega af því að sjá Jón, því
hún tnundi að hann var góður
klettamaður, og gæti því hjálpað
sér ofan af fjallinu. ,,Fjandi er að
sjá þig Gunna! Þér er víst bezt að
koma strax upp á bakið á mér; því
það er eina ráðið að koma þér hér
ofan“, mælti Jón all snúðugur og
Ólíkur því sem hann var vanalega
þegar þau sáust. Hún gjörði það
þegjandi og ráðaleysislega. Eftir
litla stund voru þau komin ofan af
fjallinu. Sá hún þá ekkert fjall
lengur, heldur eintóma sléttu, svo
langt sem augað eygði. Jón gekk
að óásjálegum bjálkakofa, sem stóð
á miðri sléttunni, lauk honum opn-
um og bar Guðrúnu inn. í einu
horninu var kýr á bási, í öðru var
svín í krybbu, í því þriðja var ofn
og í fjórða horninu stóð rúm.
,,Hérna verður þú nú að hýrast,
Gunna mín!“ þótti henni Jón segja
í miklu blíðara rómi en áður, og
setjg. sig ofan á rúmið, og smelti
um leiö rembings-kossi á varir henn-
ar, og í því vaknaði hún, með höf-
uðverk eftir vöku nóttina og óá-
nægð með drauminn, sem hún
reyndar tók elckert marlc á, en þótti
þó ósköp leiðinlegur.
Þegar Jón var sofnaður, dreymdi
hann að hann væri fiuttur til Winni-
peg. Honum þótti vera hásumar
og steikjandi sólarhiti. Hann var
klæddur í ljómandi falleg grá sum-
arföt, vestislaus, í hvítleitri lérefts-
skyrtu með breiða leðurgjörð um
mittið, gula skó á fótum og snjó-
hvítan stráhatt á höfði. í hægri
buxnavasanum hafði hann einn dal
í tíu-centa silfurpeningum, en í þeim
vinstri geymdi hann hundrað dali
saman brotna í tíu-dala bréfpening-
um.
Það lá ágætlega á Jóni. Hann
þóttist fær í flestan sjó og vildi
skemta sér sem bezt. Skamt frá
honum stóð veitingahús. Gekk hann
inn í það og bað um eina kollu af
bjór og góðan vindling sér til hress-
ingar. Jón ætlaði að taka upptutt-
ugu cent og borga fyrir drykkinn