Syrpa - 01.03.1912, Page 20

146
SYRPA
geyspandi, óánægöur meö Þorra-
blótiö og drauminn, en ánægöur
með sjíílfan sig og framtíöina, eins
og flest fólk um tvítugsaldur er.
Þegar borgarklukkan í liallar-
turninum mikla var oröin hálf fjög-
ur eftir miönætti endaöi Þorrablótið
og fór hver heim til síns náttstaðar.
Nokkur hluti fólksins var kominn
burtu áÖur, en flestir biöu þar til alt
var búið.
Undir þaö seinasta hafði dansinn
oröiö fjörmestur. Svo er það oftast.
Þegar tíminn er aö enda, þá finna
menn bezt hvers virði hann er og
reyna að hagnýta sér hann sem bezt.
Þreytan hvarf hjá fólkinu, þegar
þaö hugsaöi um, aö nú væri skemti-
stundin eftir lítinn tíma liöinábraut
eins og ljúfur draumur. Og hver
og einn vildi halda dauðahaldi í
þessa stuttu stund og njóta hennar
sem allra bezt áður hún hyrfi og
svefn næturinnar og annríki morg-
undagfins tæki viö.
Andardrátturinn varö þyngri og
tíöari og brjóstin urðu hvelfdari og
hærri og koniu betur saman. Hand-
tökin urðu þéttari og innilegri.
Fæturnir liprari og mýkri og sam-
tökin betri. Höfuöin hölluöu sér
nær hvert ööru, svo heitur og ilm-
ríkur andardrátturinn lék um and-
litin, við og viö, eins og angandi
sunnanblær á sóldegi. Samtölin
uröu lægri, oröin færri, en dýpri og
viðkvæmari.
Svörtu fötin uröu enn þá dekkri
en nokkurn tíma áöur, eins ogang-
ur-hrygð skilnaöarins legöist yfir
þau meö öllum sínum sorgþunga.
Og hvítleitu kjólarnir uröu fölari og
fölari meö hverri mínútunni sem leiö
líkt og bliknandi lilja í náköldum
haustnæöingi. Það var eins og
aumingja fötin skyldu hvaö fyrir
dyrum beið. Aö nú áttu þau að
skilja fyiir langan, langan tíma og
vera látin hvert í sínu lagi inn í
myrka fataklefa, meö ýmsum öðrum
spjörum, sem þau höfðu aldrei haft
neina ánægju af að vera meÖ, —
miklu frekar viöbjóö og leiöindi.
Það var þó raundöpur tilhugsun!
Og hvenær mundu þau svo sjást
næst og fá aö vera saman eins og í
nótt. Fá að strjúkast hvert við ann-
aö og fitla saman meö kitlandi til-
finningu? — Hvenær? — Máske al-
drei? Og örvæntingin sár og döp-
ur hvíslaöi aö þeim í hásum rómi:
,,Aldrei, aldrei!“ — En þá kom
vonin, lítil%og ljóshærö, tylti sér á tá
og sagöi viö þau í brosandi rómi:
,,Einhverntíma! Máske næsta
Þorrablót!“ Og orö vonarinnar
dró mikið úr áhrifum örvæntingar-
innar og mýkti sár hir.nar svíðandi
skilnaöarstundar vesalings fatanna.
Misjafnt höfðu kjólarnir gefist.
Sumir höfðu algerlega tapaö áliti
eigenda sinna og þeir kjólar þurftu
ekki að búast viö glæsilegri fram-
tíö né miklum metoröum í heimi
þessum. Aftur á móti höfðu aðrir
'leikið ,,rullu“ sína ágætlega. Veitt
eigandanum margt sólríkt bros og
bjartar framtíðarvonir og þeir kjólar
þurftu ekki að kvíða komandi tíma
hvað heiöur og viröingu snerti.
Svörtu fötin höföu sömu sögu aö
segja. Þau höföu leikiö mismun -
andi vel í þessu mikla alsherjar-tafli.
Þegar önnur gengu sigri hrósandi
af hólmi, meö alla sína menn heila
á húfi, þá voru önnur orðinn heima-
skíts-mát upp í boröi. — Þannig
er leikur lífsins. — Þannig hefir