Syrpa - 01.03.1912, Page 21

ÞORRABLÓT
147
hann veriö og þannigf mun hann
lengi verða.
Skjólfötin höfðu ekkert af þessu
a(5 segja. Þau biöu róleg fram í
fatakompunum og þektu lítiö til
sorg-ar og gleöi. Þau voru nokk-
urskonar útigangsjálkar, sem ekki
var hægt að vera án, en var þó ætíö
lítill sómi sýndur. Og þegar eig-
endurnir klæddu sig í þau, stóö þeim
algerlega á sama. Þeirn fanst þau
hafa ekkert aö græöa og engu aö
tapa, hvort sem þau heldur voru
inni í hlýjunni, eöa úti í kuldanum.
Yfir borginni hvíldi nætur-himin-
inn dimmblár og alstirndur.
Töfrandi noröurljós sveifluöu sér
leiftrandi fram og aftur og upp og
niöur um hvelfinguna, líkt og dreng-
ur í rólu heima á Fróni. Stundum
sneru þau sér óöfluga hring eftir
liring, alveg eins og Vestur-íslend-
ingur, eða þau þættust vera komin
á Þorrablót og farin að dansa. —
Alt í einu hægðu þau svo á sér, unz
þau fóru ekki harðara en svo, aö
þau rétt sáust bærast áfram, líkt
og djúpt-hugsandi íslendingur væri
á ferð með höndurnar fyrir aftan
bakiö. Svo stukku þau aftur á stað
á fljúgandi ferð,beint út í loftiö, rétt
eins og þau væru að leika íslenzkan
þjóöarfrömuð, sem flýr undan grjót-
kasti vanþakklátra samtíöarmanna
sinna.
Það var eins og guöirnir sjálfir
hefðu sent þessi dýrölegu norðurljós,
sem svo sjaldan og.ómerkilega sjást
í Manitoba, til þess aö Þorrablótið
yrði sem íslenzkast. Til þess að
himininn — þó ekki vaeri annað —
drægi hugi manna norð vestur til
Fjallkonunnar fornhelgu þessanótt.
Þeir sem horföu svo hátt, að þeir
sáu norðurljósin, fyltust lotningu í
hjörtum sínum yfir þessum undur-
fagra, íslenzka næturhimni Norö-
vesturlandsins; — en þó mismun-
andi lotningu, eftir mismunandi
móttökudýpi hvers og eins. — En
þaö voru fæstir sem horfðu svo hátt.
Það þykir aldrei gáfumerki hjá ís-
lendingum aö stara upp í himininn
og þessa nótt höfðu líka flestir um
annað að hugsa og á annað að horfa.
— Það var svo margs að minnast og
margs að sakna af Þorrablótinu.
Sporvagnarnir voru fyrir löngu
búnir að leggja niður halann og
hóglát kyrö ríkti yfir öllu.
Eftir gangstéttum og götum
gengu næturgestir Þorrablótsins
heim til sín. Fram hjá húsum og
höllum, kofum og kirkjum. — Fram
hjá rafvírastaurunum gráum og
hlykkjóttum, köldum og tilfinning-
arlausum og renglulegu trjánum,
sem þráðu vorið og sólina. En einu
sinni,endur fyrir löngu,höfðu gömlu
staurarnir gráu þráð sólina og sum-
arið líka. Þá vorru þeir feikna stór
tré, máttug og mikils virt inn í frum-
skógum landsins. Og þá höfðu þau
löngun að lifa og njóta lífsins. Þeg-
ar vorið kom breiddu þau faðminn
á móti því. Teygöu út nýja frjóanga
sem brostu móti sólunni og niynd-
uöu grænar lauf-fléttur í ótal hringj-
um og bogum,semfuglarnir ogsunn-
anblærinn sungu og léku við. En svo
hafði hin trylda mannshönd komiö
inn í ríki þeirra með axir og sagir
og önnur morðtól og höggvið og
sagað, drepið og eyðilagt. Og nú
stóðu þau þarna upp á endann, í
líkingu þessara gömlu staura, sem
offur siðmenningarinnar, einmana,
vonlaus og löngu köld fyrir öllu því
sem fram fór í kringum þau. — Þau