Syrpa - 01.03.1912, Blaðsíða 27

ORUSTAN VIÐ HASTINGS
153
sumir telja alla menn er vopn báru,
en aörir aö eins þá, er þungvopn-
aöir voru.
Meðan floti Vilhjálms lá í Dives
mynni og beið byrjar, en Haraldur
hélt vörö sunnan á Englandi meö
sínu liöi, segja menn aö Haraldur
hafi sent njósnarmenn yfir á Nor-
mandí. Einn af þeim mönnum var
tekinn og leiddur fyrir Vilhjálm.
Lét Vilhjálmur hann jafnskjótt laus-
an og bað hann færa Haraldi kveðju
sína og segja honum, að hann skyldi
eigi eyöa fé sínu handa njósnar-
mönnum yfrá Normandíjhann skyldi
sjálfur sækja Harald heim, fyr en
hánn varöi, og láta hann sjá og reyna
hver dugur væri í Normönnum.
Nú var liöinn mánuöur og ekki
kom sunnanvindurinn; þá bjóst Vil-
hjálmur að taka sig upp og flytja
herinn í annaö bygðarlag. Hann
sá fyrir, aö vistir mundu þrjóta meö
öllu, ef hann sæti á sama stað leng-
ur en þá var komið. Hér við bætt-
ist og, að liö Haraldar hinumegin
viÖ sundiö skorti vistir ogjafnskjótt
tvístraðist þaö, en floti Haraldar,
sem lá þar fyrir landi, silgdi burt;
varö þá England mjög varnarlítiö
þeim megin, og þá þótti Vilhjálmi
mest undir því komið, að vera sem
næst Englandi, til þess aö geta gjört
þar landgöngu þegar færi gæfist og
þar sem litlar voru varnir fyrir.
Vilhjálmur flutti því næst liöið fram
hjá Signu-ós og noröur meö strönd-
um á Normandíi og setti herbúðir
utan sina landamerkja á lóð þess
manns, er hét Guy Ponthieu, liann
var lendur maöur Vilhjálms og vin-
ur hans mikill. Þar rennur Somme-
fljót til sjávar, þar staönæmdist flot-
inn. Þar stendur klausur eitt, kent
viÖ Valarik, er var uppi á dögum
Merovinga og leitaöist viö aö kristna
heiöna menn norðan á Gallíu. Hjá
klaustrinu hafði myn iast lítill bær
aö nafni St. Valery; sjást enn leifar
af klaustrinu, og á bænum er mið-
alda svipur. Þar Iá nú floti Vil-
hjálms og beið byrjar til þess, að
leggja út af Vvík þeirri, er Somme-
fljót fellur í, og komast yfir til Eng-
lands. En meöan Vilhjálmur lá þar
með alt sitt liö, var Haraldur á ferö-
inni noröur í land, baröist við Har-
ald Sigurösson viö Stafnfurðu-
bryggju og vann sigur. Nú þótti
mönnum langt að bíða byrjar og
gjörðist illur kurr meöal þeirra, en
Vilhjálmur hughreysti þá í orði og
verki, gjöröi ýmsar fyrirskipanir um
allskonar helgihöld og gekk sjálfur
í þeim efnum á undan sínum mönn-
um meö gott eftirdæmi; en svo leið
hálfur mánuöur, að eigi batnaði byr-
inn við bænahaldið. Þá tók Vil-
hjálmur þaö til bragös, aö hann
fékk ábótann og alla munkana í St.
Valeryklaustri til þess að bera skrín
hins helga Valariks í dýrölegri pro-
cessiu. Klæöi var breytt á jöröina
og þar á var skríniö sett, gengu
liösmenn þangaö, gjörðu bænir sín-
ar og áheit og greiddu offur.
Um síðir urðu menri bænheyrðir.
Miövikudaginn 27. sept., tveim
dögum eftir sigur Haraldar viö
Stafnfurðubryggju rann á blásandi
byr af suðri; kom þá gleðibragð á
allan herinn; tími hvíldar og aö-
gjöröaleysis var á enda, en störf og
stórvirki fyrir hendi, og England
þótti liggja laust fyrir tneö öllum
sínum auðæfum. Því næst lét her-
toginn blása til brottlögu, og allir
flýttu sér, sem þeir bezt kunnu út á
skipin. Sumir báru vopn, er brúka
skyldi fyrir handan sund, sumir