Syrpa - 01.03.1912, Side 54

180
SYRPA
hann brátt á högum sínum í Evrópu
og afréö að kveðja heimsmenning-
una, en verja eigum sínum til að
leita æfintýra. Nú hafði hann búið
á eyju Crusoes í fimmtán ár, og
voru þar að eins með honum nokkr-
ir svertingjar og fáeinir menn, er
þreyttir voru á heiminum. Höfðu
engar fregnir af mentuðum löndum
nema einusinni á ári, er hann sendi
seglskútu sína til meginlandsins til
vistfanga.
Jóhann Orth dáðist mikið að bar-
óninum, er sjálfur hafði gert sig að
útlaga.
,,Ó, von Rodth“, sagði hann oft.
,,Hann hefir skiiið hvernig maður á
að leita sælunnar ogfinna hana. Eg
hefi oft hugsað mér að gera það
sama sjálfur. Maður, eins og eg,
sem hefir séð alt og reynt, sem
heimsmenningin hefir að bjóða, er
fær um að meta líf þessu líkt“.
Áður langt leið var Orth um borð
á skútu sinni Santa Margherita.
Futti hann nú vöru sína frá einni
höfn í Suður-Ameríku áaðra. Sum-
arið 1890 var hann og kona hans í
Buenos Aires á skipi sínu. Paðan
kvaðst hann mundi sigla suður um
Horn-höfða til Valparaiso. En ætl-
aði hann sér til Valparaiso? Löngu
seinna fóru vinir hans í Vínarborg
að ryfja upp fyrir sér, hve oft hann
hafði talað um að fela sig á einhverri
eyðiey. Skömmu áður en hann
sigldi skrifaði hann bróður sínum
Karli: ,,Margir mánuðir kunna að
líða áður þú fréttir af mér aftur“.
Til vinar síns í Vínarborg skrifaði
aði hann: ,,Skipstjóri minn,Sodick,
er fárveikur og verður að setjast hér
að. Um aðra yíirmenn skipsins er
það að segja, að eg verð að reka
ainn fyrir ódugnað og öðrunt gef eg
burtfararleyfi um tíma, annara hluta
vegna. Eg sigli nú fari mínu sjálf-
ur og verð með hásetum mínum að
sigla fyrir höfðann til Valparaiso11.
Það var satt að Sodick var veikur.
Hitt er óskiljanlegra hversvegna
hann lét hina yfirmennina fara, án
þess að fylla skarðið,áður hann lagði
upp í svo hættulega sjóferð. Ann-
að var undarlegt: Orth flutti nógar
vistir um borð til að endast fulla
átta mánuði, þó sigla megi frá
Buenos Aires á rúmum mánuði.
Enn annað undur: menn staðhæfa,
að hann hafi haft um borð hundrað
og tuttugu þúsund dollara í slegnu
gulli. Hvað átti alt þetta að þýða?
Var áform hans að feta í fótspor
Barons von Rodth?
,,Guð veri með þér Karl“, sagði
hann að skilnaði við vin sinn Karl
Radner. ,,Vinir vita aldrei hver
skilnaðurinn er síðastur. Þú veist
að skip koma ekki ætíðheil íhöfn“.
Þani, 13. júlí sigldi Santa Margh-
erita, með tuttugu og sex menn um
borð. Sex vikur liðu og líkindi voru
til að skipið kæmi til Valparaiso.
Þá fréttist ekkert af því. Tveir
mánuðir liðu og enn komu engar
fregnir. Þó sögðu skip að stormar
miklir hefðu geysað suður af höfð-
anum. Kunnugir vissu þó að Jó-
hann Orth var ágætur sjómaður, og
skip hans fært í ílestan sjó.
Brátt fréttist, að skipskrokkur
hefði sést á strönd Atlantshafsins
við mynni Magellan sundsins og að
ylir hefði fiöktað vindbarið Austur-
ríkis fiagg. Var þar Santa Marghe-
rita? — Þegar ekki komu skýrari
fregnirtaldi ábyrgðarfélagið Eiffe &
Moss í Hamborg, sent skipið var
vátryggt hjá, það af. Barst nú vítf
um lönd að Jóhann Orth og kona