Syrpa - 01.03.1912, Síða 59

í SÝN OG ÞO FALINN SÝN
185
ursmiöi; ,,annaS farrými“ var prent-
aö stórum stöfum á hann aÖ ofan,
og neöanveröu var nafn línunnar.
Þaö var rétt aö mér komiö aö af-
henda hann merkingarmanninum og
segja honum til aö hann heföi losn-
að af kistu einni sem hafði veriö ný-
skeð sett upp í stakkinn; en I á datt
mér í hug, að eg "þyrfti á miöa að
halda á kistuna mína. Því stakk
eg honum í vasa minn og haföi mig
af staö undan skygninu og heim
til mín.
Eg gekk frá tólum mínum í kist-
unni og tróö fataræflum þeim sem
eg átti ofan í hana líka; skar nafniö
úr miðanum; límdi blað fyrir opiö
og skrifaði þar á nafn mitt og límdi
svo miöann vel og vandlega á kist-
una, svo að hann losnaöi ekki af
henni. Síöan leigöi eg mér hand-
vagn hjá kolasala, sem bjó í grend
viö mig, setti kistuna á hann og ók
henniofanaöskipakví. Þegarískygn-
iö kom,sem farangursstakkurinn var
í, ók eg vagninum beint að hlaöan-
um, þar var enginn hjá, og skelti
kistunni upp í hlaðann; svo þreif eg
vagninn aftur og ók burt í skyndi.
Mér þótti rætast heldur en ekki
vel úr, aö merkingarmaðurinn var
þar ekki til aö yfirheyra mig. Því
hann hefði kunnað aö reka mig í
vöröurnar. Farangursvörðurinn tal-
aði ekki til mín, hann sá að eg lét í
hlaöann en tók ekkert úr honum og
þaö lét hann sig ekki skifta.
Þá fór eg aö grenslast eftir hve-
nær skipiö færi úr kví, og fekk að
vita, aö þaö legöi úr henni um
kvöldiö og lægi viö atkeri úti á ánni,
þar til tími væri að leggja aö
bryggju. Eg varð þess og vís, aö
milliþiljafarþegar yröu fluttir út á
skipið, meöan það lægi úti á ánni,
og yröu fluttir út í þaö á ferju. Eg
vissi aö það var ekki til neins aÖ
fara um borð, meöan skipiö væri í
kví, því óöara yrÖi tekið eftir því aö
eg heyrði ekki skipshöfninni til.
Þaö vissi eg líka að eg gæti ekki
sloppið um borö meö ferjunni; því
farbréf eru skoðuð umleið og far-
þegjar eru látnir fara í ferjuna. Eg
vissi vel viö hverju var aö sjá; eg
haföi ekki krufiö kunningja mína
sagna til einskis. Áform mitt var
að bíða, þangað til skipið legöi aö
bryggju til aö taka káetufarþegja.
Þá ætlaöi eg aö fara á skrifstofu
línunnar og fá leyfisspjald til að fara
um borö til að kveÖja kunningja
minn, og komast meö því móti út
á skipiö.
Burtfarardaginn fór eg því, eins
ográögert var,á skrifstofuna og baö
um miöa til að skreppa um borö og
kveöja kunningja minn, Skrifar-
inn, sem eg átti viö, glápti á mig
stundarkorn; honum leizt sýnilega
ekki trúlega á mig, því eg var ekki
allskostar vel til fara; svo spuröi
hann,hvern eg ætlaði aö kveðja þar.
Þaö kom flatt upp á mig, því eg
bjóst viö aö eg fengi spjaldiö reki-
stefnulaust, og svariö stóö í mér.
Á endanum stumraði eg fram úr
mér: ,,hann heitir Jones“. Mér
datt þaö nafn fyrst í hug og þótti
líka líklegt að þaö nafn væri til á
farþegjaskránni. Skrifarinn sá undir
eins hvað undir bjó, og sagÖi beint
upp í opið geöiö á mér, að eg ætti
engan kunningja úti á Kensington.
Við þaö varð eg alveg að gjalti og
flýtti mér út úr skrifstofunni út á
götu.
Þarnæst tók eg þaö til bragðs aö
fara niöur á bryggju og bíöa þess
að Kensington legði aö. Eg ætlaöi