Syrpa - 01.06.1912, Side 6

196
SYRPA
hrygga er svo undurfögur. Hún minnir mig á hina
dásamlegustu minning liðins tíma.
Og meðan þyturinn hvein í blöðunum, rifjaði
pálminn upp fyrir sér viðburð iöngu liðinna alda.
Tvö stórmenni fóru þar um eyðimörkina. Það var
drotningin frá Saba og Salómon konungur hinn
vitri. Hann var að fylgja henni heim á leið, oghér
ætluðu þau að skilja.
— Til minja um þessa stund,mælti drotningin,
sái eg döðlukjarna hér í jörðina; og eg mæli svo um
að upp af honum spretti pálmi, sem vaxi og þróist:
unz Gyðingar eignast þann konung, er meiri sé
en Salómon. Og sem hún hafði þetta mælt, sáði
hún kjarnanunt og vökvaði nieð tárum sínunt.
— En hvernig víkur þvt við,að mér keniur þetta
í hug einmitt í dag? — spurði pálminn sjálfan sig.
Getur það hugsast, að þessi flóttakona sé svo fríð,
að hún minni mig á hana, sem fríðust var allra
drotninga — þá konu, sem með ummælum sínum
réði tilveru minni, lífi og þroska til þessa dags?
Þyturinn fer vaxandi í blöðum mínum, og hann
er angurblíður eins og lfksöngur., Engu líkara en
að þau séu að spá feigð einhvers. En gott er til
þess að vita, að ekki getur slík spá átt við mig, sem
er ódauðlegur.
Það hlutu að vera flóttamennirnir, sem þytur-
urinn spáði feigð, hugsaði pálminn. Endu hugðu'
þau sjálf, maðurinn og konan, að ekki gæti hjá því
farið, að þeirra síðasta stund væri í nánd. Það var
auðséð á yfirbragði þeirra, er þau fóru fram hjá úlf-
alda-beinagrindum, sem lágu þar við veginn; og á
augnaráðinu sem þau gutu til hræfugla tveggja, er
flugu framhjá. Við öðru var ekki að búast. Þau
h 1 u t u að farast.
Þá komu þau auga á pálmann og grastóna í kring
og flýttu sér þangað, í von um að finna þar vatn.
En þegar loks þangað kom, hnigu þau niður af
þreytu og örvænting — því að lindin var þornuð.
Konan lagði barnið frá sér og settist grátandi við
lindarfarveginn; en maðurinn fleygði sér niður við