Syrpa - 01.06.1912, Blaðsíða 12

202
SYRPA
næring, sem hann haf'öi aö bjóða söfn-
uðinum í Staðarþingum.
Eftir litla stund fann prestur við-
eigandi ræðu, og þegar liann var bú-
inn að lesa hana yfir og stryka yfir
nokkrar setningar, lagði hann ræðuna
innan í handbókina og lagði hana svo
ofan á í skúffuna. Svo náði hann sér í
löngu reykjarpipuna, fylti hana af
tóbaki og kveikti síðan í henni, hall-
aði sér svo aftur á bak í stólnum og
blés reyknum hægt upp í loftið.
Litlu síðar kom frúin inn.
“Mikið verö eg feginn, að hún
Stína, stelpan, fer frá okkur um skil-
dagana. Hún brýtur og skemmir ein-
lægt eitthvað á hverjum degi. Sein-
ast rétt núna glopraði hún úr löppun-
um á sér og ofan á gólf undirskálinni
sem við höfðum til að gefa kettinum í,
og um páskana mölvaði hún skálina
hans Bjössa.”
Frúin fór að laga til í húsinu.
Prestur hrökk upp úr hugsunum sín-
um og sneri sér við i stólnum og
segir:
“Varstu nokkuð að segja, kona?”
“Og það var nú lítið, eða ertu bú-
inn með ræðuna?”
“Já. Eg hefi eina af þeirn gömlu;
liún er fullgóð handa þeim i dag, það
verða varla svo margir við kirkju.
En, heyrðu annars, eg var nærri bú-
inn að gleyma að segja þér, að það
verður hérna hreppsnefndarfundur í
dag, og þú verður líklega að hafa
eitthvað handa þeim að borða, því að
eg býst við, að þeir tefji hér fram
undir kvöld.”
“Hvað segir þú, maður ! Á að halda
hreppsnefndarfund núna? En þessi
átroðningur og gestagangur við
þessa fundi, og sem maður fær aldrei
neitt fyrir.”
“Já, þú segir satt., En eg verð að
þola það. Ekki þætti mér betra að
þurfa einlægt að hlaupa á þessa
fundi, máskc annan daginn út að
Grund til gamla Sigurgeirs, cða þá
fram að Brekku til hans Grims. Og
svo er líka eitt; þeir standa aldrei eins
upp i hárinu á mér heima i mínum
eigin húsum, þegar eg gef þeim að
eta og drekka. En viltu annars ekki
setja þig niður? Eg þarf að minnast
á eitt við þig, sem eg hefi verið að
hugsa um núna að undanförnu. Eins
og þú hefir máske heyrt, þá fer hann
Sigurður litli frá Yzta-Bakka í vor,
því gamli Jón vill ekki hafa liann
nema hann fái sama meðlag með hon-
um og hann hefir fengið ; en það er 40
krónur. En nú finst okkur hrepps-
nefndarmönnunum óþarfi að gefa svo
mikið með stráknum, úr því að hann
er orðinn 13 ára og er duglegur til
vinnu, að okkur er sagt. Við ætlum
því að taka hann frá Jóni gamla og
koma honurn niður annarstaðar og um
það ætlum við að ræða í dag á fund-
inum. En nú hefir mér dottið til hug-
ar, hvort viö ættum ekki að taka hann.
Eg býst jafnvel við, að eg geti fengið
hann með sama meðlagi og nú er lagt
með honum, ef eg lofa að koma honum
á framfæri næsta vor. Og við höfum
nóg handa honum að gjöra. f vor get-
ur hann verið með Birni við lamb-
ærnar og svo læt eg hann sitja ærnar
í sumar á nóttunni, og í vetur getur
hann verið í fjósinu með gömlu
Helgu. Hvernig lízt }>ér á þetta?”
“Já, ef við fáum 40 krónur með
honurn og getum látið hann sitja ærn-
ar og vera i fjósinu, þá er eg með þvi
að taka hann. En ætli hann sé ekki
óttalcga tornæmur eins og allir þessir
ómagar, og ætli allur tíminn gangi
ekki í það að kenna honum kverið ; og
ekki þoli eg það, að láta hann læra