Syrpa - 01.06.1912, Qupperneq 19

VORHRET
/
nefna þaíS, hvort aö presturinn vildi
ekki taka hann. Annars mun eg nú
leggja til að láta hann að Brandstöö-
um í þcirri von, að eitthvað veröi
ráðiö úr um kensluna undir ferming-
una. Eruð þiö ekki samþykkir þvi?”
“Ef eg mætti einhverju ráöa í
hreppsnefndinni, mundi eg leggja
fastlega á móti því, að láta hann
þangað, en það kann niáske að fara
svo, að hinir heiðruðu meðnefndar-
menn mínir beri mig ofurliði í því
máli eins og stundum áður”, sagði
prestur, og var auðheyrt að hann var
að komast i geðshræringu.
“Mér finst presturinn ekki hafa
neina ástæðu til aö kvarta undan því,
að við höfum borið hann ofurliði í
hreppsmálum. En hvað viðkemur
þéssum dreng og því, aö hann fari að
Brandstöðum, þá finn eg enga sök á
mínum herðum þótt eg leggi það til
að láta hann þangað, á meðan að þér,
prestur góður hafið ekki annan betri
stað að'bjóða”, anzaði Sigurgeir og
lagði áherzlu á orðin.
“Við skulum þá ekki þrátta um
þetta lcngur,” mælti prestur. “En til
þess aö sýna yður, að mér er það al-
vara að láta drenginn ekki að Brand-
stöðum, þá skal eg leggja það í söl-
urnar bæði fyrir ykkur og hreppinn og
í gustuka skyni við drenginn, að taka
hann í vor og hafa hann næsta ár með
sama meölagi og nú er gefið með hon-
um, og mun eg þá reyna aö koma
honum sómasamlega í tölu kristinna
manna. Svo vona eg, að það sé út-
talað unt þetta mál. Og svo ætla cg
að vita, hvort konan mín hefir ekki til
kaffi eða einhverja hressingu handa
ykkur,” bætti prestur við um leið og
hann stóö upp og gekk hratt út úr
stofunni.
209
Sigurgeir skaut augunum í skjálg,
og var auðséð, aö hann var ekki á-
nægður með úrslitin.
Litlu seinna kom prestur aftur og
frúin með kaffið. Þegar þeir voru
búnir að drekka kaffið, héldu þeir á-
frani að ræða um hin og önnur
hreppsmál.
Undir kvöld héldu þeir Sigurgeir
og Grímur heimleiðis.
Það brá mörgum í brún á hvíta-
sunnumorgun, þegar komið var á fæt-
ur. Jöröin var orðin alhvít af snjó
og útlitið skuggalegt. Að vísu var
logn, en allmikil snjókoma og svo
dimt, að ekki var hægt að greina
næstu bæi í dalnum. Alstaðar varð
fyrir augum hríðarveggurinn, griár
og kuldalegur, og til hafsins blasti við
svört kólgan og þaðan voru veður-
dunur að heyra.
Það greip alla einhver óttabland-
inn kuldahrollur og það var eins og
menn gætu varla áttað sig á því, að
það skyldi vera komin hrið. Viðbrigð-
in voru svo mikil. Alt vorið hafði
veriö svo einmuna gott. Hver dagur-
inn og hver vikan á eftir annari hafði
komið og liðið fram hjá með þýð-
vinda og gróðrarskúra. Það var eins
og náttúran væri aö bæta fyrir vetrar-
hörkuna og væri aö reyna að fá rnenn-
ina til þess að gleynia öllum erfiðleik-
unum, sem veturinn hafði bakað þeim.
Menn vor-u því farnir að halda, að nú
væru öll harðindi á enda, og vonuðu
að sleppa hjá vorhretunum. Það var
því ekki furða, þótt mörgum bóndan-
um yrði skapþungt og margir stuttir í
svörum og jafnvel ekki sem orðbeztir
í garð náttúrunnar, þótt á sjálfan há-
>4