Syrpa - 01.06.1912, Síða 30

220
SYRPA
safna'ði hann liði niiklu -— hve miklu
er bágt að segja, því arabiskir sagn-
fræðingar segja það hafa verið um
áttatíu þúsundir, en kristnir segja
fleiri hundruð þúsundir — og hélt um
sumarið 732 yf-ir Pyreneu fjöllin.
Frakkland var ckki orðið eitt riki
á þessum tíma. Pað sem við nú köll-
um Frakkland, var þá saman sett af
smá-konungsríkjum og hertogadæm-
um, sem áttu svo í ófriði hvert viö
annað. Hinir meróvinsku konungar
réðu yfir Austur-Frökkum. Þeir voru
núorðið ekki konungar nema að nafn-
inu til. Ráðgjafar þeirra stjórnuöu
fyrir þá — voru þeir því oft nefndir
hertogar Austur-Frakka. Sá, sem nú
gegndi þessu embætti, hét Karl Mar-
tel. Hann var maður afar hraustur
og hugrakkur, þaulvanur liernaði, því
Austur-Frakkar höfðu allt af átt í illu
við nágranna þjóðflokka sína. Þessi
maður varð nú til þess að reka Ma-
hometsmenn aftur suður fyrir fjöll.
Sumir sagnfræðingar álita, að Karl
Martel hafi ekki gert rétt í því að
byggja sigurvon sína á einni orustu
við aðra eins víkinga og Serkir voru.
Heldur hefði hann átt að eyða liði
þeirra með smá-áhlaupum. En það er
líklegt, að Karl liafi ekki getað ráðið
algerlega við lið sitt, því bæði fóru
Serkir um sem villidýr, rændu, brcndu
og drápu, svo hinir vildu sem fyrst
hefna sín, og svo voru liðsmenn lians
ekki vanir hermenn, og því óstýri-
látir.
Abderrahman lagði undir sig hvert
héraðið eftir annað á Suður-Frakk-
landi. Menn lians r;pndu öllu, sem
þeir gátu haft á burt með sér, og
drápu alla, sem reyndu að veita þeim
mótstöðu. Af þessum sigurvinning-
um fyltust þeir sjálfstrausti, en fengu
hina mestú fyrirlitning fyrir mót-
stöðumönnum sínum. Þeir héldu því
lengra og lengra í norður, unz þeir
komu að borginni Tours; þar sat Karl
Martel fyrir þeim með liði sínu.
Abderrahman sá, að ef til orustu
kæmi, þá stæðu Serkir ver að vígi
vegna þess mikla herfangs, sem þeir
höfðu meðferðis. En hann þorði ekki
að skipa liðsmönnum að skilja við
það. Enn fremur mun hann liafa
verið viss um sigur, og fundist lítið
eitt myndi nægja til að tvístra liði
Karls Martels.
Það var víst nálægt Loire fljótinu,
að óvinir hittust. Serkir byrjuðu or-
ustuna. Gerði riddaralið þeirra hvert
áhlaupið eftir annað á fylkingar
hinna kristnu, en Frakkar stóðu sig
vel og vörðust áhlaupum þeirra karl-
mannlega; þessu hélt áfram þar til um
sólarlag að rénaði orustunni. Um
morgunimi var aftur tekið til óspiltra
tnálanna. Riddarasveitir Araba reyndu
með öllu móti að sundra liði Martels,
cn þeim tókst það ekki. Þeirn veitti
samt betur og voru komnir mjög ná-
lægt því að brjótast gegnum fylkingar
Frakka, þegar kallað var upp að ó-
vinirnir væru komnir að baki þeim og
væru að hafa herfang þeirra burt.
með sér. Þetta þoldu Serkir ekki og
þustu nú nokkrar sveitir að herbúðun-
um til að bjarga herfanginu. Alt var
þar í röð og reglu, engir óvinir í nánd.
Höfðu þeir þv'í hræðst að óþörfu.
Þegar meginherinn sá sveitir þessar
leggja burt frá orustustaðnum, héldu
menn þær væru að flýja, og leit svo
út um tíma að alt liðið myndi halda á
eftir þeim. Meðan Abderrahman var
að koma skipulagi á fylkingar sínar,
sem höfðu riðlast nokkuð við þennan
gauragang, féll hann dauður. Þá
snerist Aröbum algerlega hugur og
lögðu allir á flótta, hver sem betur gat.