Syrpa - 01.06.1912, Qupperneq 33

DÝRAFJARÐAli SAGA
223
iróöur matur; át hann sig saddan og
jjakkaöi svo íratinn.
<<Tlig skal ekki saka, mannskepna,”
segir gamli maöurinn; “notaöu næt-
urgreiöann og reyndu aö sofa vært.”
Síöan bau'ö hann Jóni gó'öa nótt.
Stúlkan tekur Ijós i hönd en meS
hinni hendinni i hönd Jóni og lciöir
hann burtu; hún lýkur upp hurö í
þilinu og lei'öir hann inn gang nokk-
u'ö langan, ])ar til hún gengur í enda
á stóru húsi, víkur honum til hliöar i
húsinu og þar aö rúnii og segir:
“Þarna áttu aö Sofa.”
Jón stígur upp á skör og sezt á
rúmiö, en hún setur Ijósiö á hillu
uppi yfir dyrunum og fer a'ö leysa af
lionum skóna og hjálpa honum úr sjó-
fötunum, ljær honum aftur þurra
sokka og bendir honum til aö fara
upp í rúmiö; svo tekur hún ljósi'ö og
gengur fram me'ö fötin á handleggn-
um, en hann leggur sig upp í rúmiö
og finnur. aö þar er ma'öur fyrir.
Jón haföi litið um húsiö, meöan
Ijósið var inni, og sá að þar voru 20
rúm sín 10 mc'ö hvorri hliö, og fanst
honum þaö stórkostlegt. Hann heyr-
ir aö maöurinn fyrir ofan hann sefur
vært, en honum finst hann kunna illa
viö sig og getur ekki sofnaö; hann er
að velta sér á ýmsar hliðar og leiðist
mjög. Líöur þannig tíminn, þar til
hann imyndar sér, aö komið Sé á
seinni hluta nætur; þá vaknar sá, sem
fyrir ofan hann er, fer á flakk og of-
an á gólfi'ð, kernur svo aftur og
legst fyrir; sí'öan talar hann til Jóns
og segir:
“Eg trúi því, aö þú getir elcki sof-
ið, lagsmaöur; þér cr þaö þó óhætt,
þú þarft ekkert aö ótast; en viltu
ekki, að eg vaki þér til skcmtunar,
það sem eftir er nætur?”
Jón segir: “Vandi mun mér að
neita því.”
Hinn segir: “Þú munt þykjast illa
staddlir aö vera hingaö kominn; en
ekki muntú neitt ilt af því hljóta, og
hefir heldur ekki hugsaö þa'ð, þegar
þú varst aö þrábæna Sigurö félaga
þinn um aö lofa þér meö sér, því þó
þú kunnir að ímynda þér. að þú kom-
ist ahlrei héöan, þá mundiröu einskis
í sakna, hvað ekki verður; þú ferð;
héðan á tnorgun og kemur hingab
aldrei aftur, jafnvel þótt kynni að
ianga til þess. Biskupinn gerði þaö
af gó'ðsemi sinni aö lofa þér að vita,
nvar vinur þinn væri. Skal eg nú
segja þér að gamli maðurinn, senr sat
við boröið, er biskupinn okkar; hann
á nú skamrnt eftir ólifa'ö. Stúlkan,
sem fylgdi ykkur inn, er hans eina
harn; hann ætlar að kenna Sigurði,
vígja hann til biskups og gipta honum
dóttur sína áöur en hann deyr.”
Þá segir Jón : “Þaö læt eg nú
vera; hann Sigurður sem ekkert á,
varla fötin utan á sig.”
Þá segir hinn: “Þetta þekki eg
vel; þið látið svona, en þaö er ólíkt
biskupinum hérna; hann er nógu rik-
ur, þó hann bæti ekki viö; en ykkur
nægir aldrei og farið eftir auði og
ættum og útvortis atgjörvi. Biskup-
ínn er svo ríkur að enginn á landinu.
sem þú þekkir, er eins ríkur og hann.
þvi fyrir utan hans eigiö stóra bú, þá
sækir mesti fjöldi aö úr ýmsum sveit-
um. í þessu húsi eru 40 menn og alt
gestir; það eru vermenn; tekur bisk-
up þá alla á sinn kost árlega; þeir fá
á hverju kveldi nægju sina af sams-
lags mat og þú sást á borðinu í gær-
kveldi, en pottkanna af nýrri kúa-
mjólk er hjá hverjum rnanni, sem
hann drekkur áöur en hann fer á
sjóinn; þeir vilja ekki annaö. Tiu