Syrpa - 01.06.1912, Page 38

228
SYRPA
væri eigandinn aö þessum gömlu
gripum, ef það væri mögulegt.
Hann lagði hvorttveggja í gluggann
á svefnhúsi sínu. Þetta varsnemma
vors, og nótt farin aö lýsast svo a8
hann gat greint flest úr rúmi sínu,
er þar var innanveggja.
Hann lá vakandi í rúmi sínu um
stund og var eigi langt liöiö á nótt
er hann heyröi að gengið er aö hús-
huröinni hijóðlega, og dyrnar opn-
aðar meö hægö. Honum verður
iitiö þangað og sér að inn kemur
kona ein háogþrekvaxinogskraut-
lega búin. Hún nam staöar um
stund, og heyröist honum hún þefa
í allar áttir. Því næst gengur hún
fram aö glugganum, og hafði þar
litla dvöi; en af því rúmið stóö ööru
megin dyraogandspænisglugganum
skygöi hún á hann að mestu leyti,
og gat því prófastur ekki séö hvort
hún snerti gripina. Svo snöri hún
sér viö, og gfekk út eins hægt og
hljóðlega sem áöur og lokaði dyr-
unum á eftir sér.
Litlu síðar aögætti prófastur hvort
gripirnir væru kyrrir, en þá var
hvorttveggja horfiö.
Ekki hvaöst próf. vita meö vissu,
hver kona þessi heföi veriö; en hug-
boö fékk hann um, aö þaö væri Þor-
björg kona Vermundar mjófa, bróð-
ur Víga-Styrs; kvennskörungurinn
mikli er bjargaöi Gretti Ásmundar-
syni þegar ísfiröingar vildu taka
hann af lífi.
IV.
Síra Páll Jónsson, síöast prestur
í Viövík, og Hákon prestur Espólin
voru hinirmestu aldavinir til dauöa-
dags; enda voru þeir um langt skeiö
báöir í sömu sýslunni. Þá var Páll
á Völlum í Svarfaöardal, en Hákon
Espólín á Stærra-Árskógi,bar fund-
um þeirra því iðulega saman.
Þaö var eitt sinn að þeir prestarn-
ir ræddu sín á milli um ýms ,,dular-
full fyrirbrigði“ og barst þá margt
á góma eins og gjörist, þegar tveir
vinir eiga tal saman, og enginn er
áheyrandi.
Þá sagði síra Páll frá því undra-
verða æfintýri, sem hér fer á eftir.
Þaö var seint á sumri; prestur var
gengin til hvílu, og lá vakandi í rúmi
sínu. Hann svaf einn í afþiljuðu
herbergi. Borö stóð undir glugga
skamt frá rúminu, og á boröinu
stóö ljósastjaki meö kerti í,ogmjóik-
urkanna.
Þegar hann haföi legiö svona
glaövakandi um stund, fer hann aö
heyra manna-mál í fjarska, sem
smá-skýröist, og virtist altaffærast
nær og nær honum, eftir því sem
tíminn leiö. Hann heyröi glögt aÖ
það voru tveir menn aö tala saman.
Hann heyröi þó aö eins oröa-skilin,
en ekki hver oröin voru.
Honum varö hálf bilt viö í fyrstu
og skyldi síst í hvaö vera myndi.
Úti var koldimm nótt,og alt heima-
fólk hans fyrir löngu gengiö til náöa
Þó var þaÖ ekki þetta, sem honum
þótti kynlegast; heldur hitt, aö
hljóðiö virtist koma neöan úr jöröu,
— frá óþektum undirheimi?
Seinast heyröist honum sem veriÖ
væri að tala saman undir sjálfu
svefnhúsgólfinu og sló þá geig aö
honum um stund.
En það varaöi ekki lengi, hann
náöi sér bráölega aftur.
Þá hætti samtaliö skyndilega, —
en eftir örstutta stund er kveikt á
Ijósastjakanum. Sér hann þá, að
viö boröiö stendur maöur og kona,
Þau voru honum algerlega ókunn.