Syrpa - 01.06.1912, Qupperneq 51

NUNNAN í HULINSHEIMUM.
241
nú dóttur sinni fylgsni. Eftir á-
rangurslausa leit gfekk Patrick í eina
herdeild Cromwells og var skotinn
i gegnum höfuöiö í orustunni á
Marston Moor. Rupert sonur hans
var alinn upp hjá frœnku sinni í
Lundúnum; en sta'öurinn var í um-
sjón óskyldra umsjónarmanna í tutt-
ugu ár. Þá var Katrín veslingur
gleymdl”
“Og vofan?” spurði eg. “Hvenær
sást hún fyrst.”
“Hún hefir aldrei sézt. Menn heyra
til hennar. Rupert heyröi þaö fyrsta
kvöldiö, sem hann dvaldi hér; eg
hefi fundiö i skjalasafninu bréf, sem
hann ritaöi ástmey sinni, Mariu Sil-
hurrie. En eg kæri mig kollóttan um
Rupert og konu hans. Iín Katrínu get
eg aldrei gleymt; mér finst hún vera
mér svo nákomin, eg veit ekki hvern-
ig á því stendur, en hún er ntér undur
kær. Skilur þú þaö?”
“Fullkomlega,” svaraöi eg.
“Nú er svo langt liöiö frá atburð-
um þessum,” hélt hann áfram, “og þó
finst mér þeir hafa skeð í gær.”
“Hvaöa athúröir?” spuröi eg ákaf-
ur. “Getur þú gizkað á hvaö skeði?”
“Eg finn þaö á mér — innri mað-
ur segir mér—, að hún hafi verið
myrt,” svaraði hann og snerí sér að
glugganum. “Og þó hefi eg engar
sannanir.”
“5>ú hugsar ef til vill of mikiö um
hana.” Eg talaði nú i hálfuim hljóö-
um.
“Eg byrjaði aö hugsa um liana
þegar eg var litill drengur, og nú gæti
eg ekki slitið mig frá þeim hugsunum,
þó eg væri allur af vilja geröur. Eg
vakna stundum um miöjar nætur, og
þykist heyra rödd utan viö dyrnar
tónandi: “Libcra me, Domini”*) Svo
heyri eg röddina hverfa niöur stig-
ann, og litlu síöar berast til mín blíðir
deyjandi hljómar neðan úr salnum
stóra. Þessi rödd, eins og þú skilur,
er Ophelia mín—”
Gat hann veriö brjálaöur? Þaö
var citthvaö í málróm hans, er lét
mér renna kalt vatn milli skinns og
hörunds.
“Stóra klukkan slær eftir ejna mín-
útu.” Hann talaöi ört. “Hljóðiö
berst hingað frá salnum stóra.”
Við snerum gegnt ganginum og
hlustuöum.
“Nú slær hún!” hvislaöi eg.
“Klukka þessi var smíðuö handa
Patrick Kellaw.” Rómurinn lýsti
megnu liatri, er hann har til forföður
síns.
“Hvaö eigum viö að gera næst?”
spurði eg og reis upp af stólnum.
“Við skulurn fara inn i langa gang-
inn. Eg skal standa undir annari
hliöinni, þú undir hinni. Viö skulum
horfa hvor á annan. Þaö cr betra aö
yita, aö maður er ekki aleinn hér.”
Viö tókum okkur stöð i miðjum
ganginum; til hægri og vinstri litum
viö ganginn í daufu ljósi nieir en sex-
tíu álnir til hvorrar handar'; á milli
okkar voru nálægt átján fet. Vegg-
irnir voru þiljaöir eikarspjöldum og
viða héngu á þeim myndir í dökkum
umgjöröum; frá loftinu héngu smá
rafmagnsljós hér og þar, er breiddu
daufa Ijósglætu yfir ait.
“Stund og staður saansærismanna!”
sagði eg.
Jónas Kellaw gretti sig.
“Patrick Kellaw hangir bak viö
þig!” Hann sagöi þessi orð í höstum
róm; eg sneri mér snögglega að
veggntun. Gegnt mér blasti við mynd.
Hún sýndi alrakað andlit, víöan sam-
16
) Frelsa |>ú, drottinn!