Syrpa - 01.06.1912, Síða 52

242
SYRPA
klemdan munn, skáhöll augu, breitt
nef meS víöum hringmynduöum nasa-
holum, stálgrátt liár snoöklipt og
broddhvassa, harðneskjulega höku.
“Þ ey ! Eg heyri það !”
Orö Kellaws hljómuöu sem pístólu-
skot gegnum þögnina. Eg sneri mér
snögglega á hzeli og leit til vinar
mins.
“Heyriröu það ?” spuröi hann og
benti niöur ganginn.
Eg hlustaöi. Skóhljóö heyrSist i
fjarska; létt og jafnskrefa var stig-
ið, sem læöst væri gætilega. Nær og
nær barst þaö, unz eg gat heyrt
skrjáfa i kjól úr þykkurn, mjúkttm
voöum.
Skóhljóöiö fór milli okkar og barst
upp ganginn, en fótatakiS varö aö
vörmu spori haröara, og sorgarlag
barst okkur aö eyrum og viö heyrS-
um titrandi meyjarróm bera fram
latneska bæn. Eg get ekki getiö til
hve lengi þetta varaði, en röddin varö
æ óskýrari; seinast fanst okkur sem
bæn væri fram borin á huldum staö
óþektum.
Eg hallaöi.mér upp aö veggnum
um sturid, meö lokuöum augum og ó-
ljósa ósk í huga, aö þurfa ekkj aö
opna þau. Eg þoröi tæpast aö mæta
augum Kellaws.
“Þú hallar þér upp aö Patrick!”
hrópaöi hann alt í einu, og eg hrað-
aSi mér ósjálfrátt yfir um til hans.
“Komdu yfir aö glugganum, þar sem
við sátum áöan,” hélt liann áfram,
sneri frá mér og lötraði þangaö á
undan mér.
Viö sátum þegjandi í gluggasætinu
um stund. Hann rauf þögnina:
“Sást þú nokkuö ?”
“Nei.”
“En þú heyröir fótatak hennar og
rödd?”
“Ó-já. Stórmerkilegt!”
“Óttalegt! máttu bæta viö,” sagði
hann, “þvi það skeður hverja nótt;
og þó veit eg ekkert.”
“Heyrist skóhljóðiö æfinlega byrja
á sama staS í ganginum?” spuröi eg.
“Æjfinlega,” svaraði hann.
“Kemur þaö ætíö til baka sömu
nóttina ?”
“Iivaö áttu viö ?” spuröi hann, og
ákefö var í rómnum.
“Aö eins þetta: Ef til vill kemur
þaö til baka nótt eftir nótt, fyrst
það heyrist ætíö byrja viö noröur-
gaflinn og færast suöur ganginn.”
“Eg hefi aldrei grafist eftir því,”
svaraöi hann óþolinmæöislega. “Eig-
um viö aö gera þaö í nótt?”
“Auövitaö laxmaSur; én svo er
annaö, sem eg vil minnast á. Þessi
ættarfylgja hefir haft meiri áhrif á
þig, en þú vilt kannast viö. Þvi
ekki aö reyna aö komast eftir orsök-
um alls þessa Eitthvaö ógurlegt hef-
ir hlotiö aS mæta þessari hamingju-
lausu stúlku, er brjálaðist og hélt hún
væri nunna. Viö kunnum aö geta
oröiö þess vísari hverjar ógnir þær
voru.”
Kellaw hristi höfuöiö. “Ómögu-
legt!” sagöi hann.
“Við mættum þó gera tilrauií.” Eg
sat fast við minn keip.
“Auövitað. — Við getum reynt
þaö,” sagði Kellaw þreytulega.
“Eg sé auövelt ráö,” hélt eg áfram.
“Annað kvöld skal eg standa viö
noröurgafl gangsins fast viö þiliö og
reyna aö uppgötva hvar fótatakiö
heyrist fyrst. Ef þú stendur viö suð-
urendann getur þú sagt hvar skó-
hljóðið dvínar á eikargólfinu.”
“Hvaö næst?” spuröi hann hastur.
“Viö .getum losaö um þilspjöldin og
séö hvaö aö baki þeim felst.”