Syrpa - 01.06.1912, Qupperneq 61

RAUÐAVIÐAR LÍKKISTAN
(Eftir Anton Tchekoff).
Andatrú ná8i sterkum tökum á
mér þegar í æsku. JafnVel þegar
eg var skólapiltur í latínuskólanum
þá var eg hneigöari til og miklu
handgengnari ýfirnáttúrlegum ,,fyr-
irbrigBum“, heldur en skólabókun-
um og eftir a8 eg fór á lagaskólann,
þá voru kronikurnar utn Dánar-
heima betur aö mínu skapi heldur
en Rómaréttur e8a jafnvel umgengn-
in viö Boboroski,minn pólska kunn-
ingja. Hann var þaöj sem kom
mér inn í andatrúarfélagiö nýja í
Fétursborg. Meö hans fulltingi náöi
eg þar inngöngu eitt haustkveld
um réttaleytið; voru félagsnienn al-
úölegir viö mig, en þó alvarlegir,
eins og þeim ber aö vera, sem fást
viö aÖ rannsaka þaö, sem ekki má
snerta eöa nærri koma.
Allir sem viðstaddir voru þetta
kvöld, kölluöu fram atida einhvers
framliöins frænda síns eöa vinar,
og fengu svar hver og einn. Hinir
djarfari og reyndari réðust í aö vekja
upp hina frægustu svipi. Napoleon
reyndist mvrkur i sínum svörum;
Potemkin, sá mikli maður, fúll;aðr-
ir, eins og t. a. m. Talleyrand, tví-
ræöir og jafn vel gamansamir.
Um miönættiö, rétt þegar klukk-
an sló, snerist Rokososki aö mér og
spuröi hvort mig lattgaöi til aö kalla
fram nokkurn framliÖinn. Mér féll-
ust svör, því aö allir litu á mig, og
eg fór aö hugsa mig um. Mér datt
í lntg karlinn hann móöur-bróðir
minn, sem var nýdáinn og hafði
gleymt aö geta mín í erfðaskrá
sinni, svo og skólabróöir minn er
hét Abrahamski, er sömuleiöis var
nýfarinn af heiminum og borgaöi
aldrei hundraö rúblur, sem hann
skuldaöi mér. Hvernig vðeri að
hafa tal af öðrum hvorum þeirra?
Eg hætti samt við þaö, mig langaöi
til aö láta bera á lærdómi mínum,
og eiga orðastað viö merkilegri
menn.
,,Má eg spyrja eftir heimspek-
ingnum Spinoza, ef yöur þóknast
herrar mínir?“ spuröi eg dálítiö
hikandi.
,,Með ánægju, sjálfsagt“, svaraöi
félags forsetinn, rétt eins og svipur
heimspekingsins væri við hendina,
álíka og vikadrengur.
,,Þú ert vitanlega truaöur af al-
huga? Gott. Láturn oss þá fá
Spinoza, góðir herrar“.
L*ítið borö ferstrent stóö í miðri
stofunni, við þaö settust fjórir menn
°Sf bjuggu þaö undir athöfnina.
Hægt og bítandi komu höggin til
svars upp á eftirspurn mína. Eg
sagöi nafn mitt, Pétur Panikhidin,
þegar forseti gaf mér merki. RæÖa