Nýjar kvöldvökur - 01.07.1908, Qupperneq 22

166
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Seinast fann hann hana við glugga í öðrum
enda salarins umkringda af smjöðrurum og að-
dáendum. Pegar hann kom nær tók hann eftir
háum mögrum manni í vanalegum veizlufötum
sem stóð spölkorn frá hópnum, og að því er
virtist ekki þekti neinn af gestunum, sem voru
í kringum hann. Pað var eitthvað svo tor-
tryggilegt í framkomu hans, og hvernig liann
hélt áfram að gjóta augunum til gluggans, að
það kom sir Anthony til þess að athuga hann
nánara. Kolsvarta hárið og yfirskeggið, og þel-
dökki hörundsblærinn gaf til kynna að hann
mundi vera útlendingur. En frá hvaða landi
hann var, var ekki hægt að ákveða. Regar hann
hafði virt hann fyrir sér fáein augnablik gekk
hann til furstadótturinnar. Hún stóð upp bros-
andi, og við það að snerta handlegg hennar
varð hann allur gagntekinn og frá sér num-
inn. Augnabliki síðar svifu þau yfir gólfið eft-
ir mjúkum og ísmeygilegum tónum eins ung-
verska valsins.
Þegar þau höfðu dansað örfáa hringi beygði
furstadóttirin sig ofurlítið að honum, og hvísl-
aði blátt áfram: «Fylgið mér eitthvað burtu,
þar sem við getum verið ein; mig langar að
tala við yður í næði.»
Hann hlýddi henni viðstöðulaust og leiddi
hana út um hliðardyr, sem lágu út í stóran
vetrargarð, er var þéttsettur stórum pálmaviðar-
trjám og dauflega upplýstur af fáeinum jap-
önskum lömpum, sem hengu niðurfrá loftinu.
Pað var enginn þarna inni og eftir litla leit
fundu þau bekk á afviknum stað í garðinum.
»Æ,» andvarpaði hún um leið og hún lét
fallast niður á bekkinn, «hér er mér óhætt.«
«Óhætt» endurtók hann um leið og hann
settist við hlið hennar. »Eg skil yður alls ekki,
furstadóttir.»
«Tókuð þér ekki eftir háum og mögrum
manni með svart hár, sem stóð einn sér, skamt
frá mér? spurði hún.
«Jú, það leit út fyrir að hann væri útlend-
ingur.»
»Hann er líka Rúmeníumaður — frá Kon-
itsa« sagði hún í hálfum hljóðum,
«Svo« — sagði sir Anthony, honum var
ekki Ijóst hvað hann ætti að segja meira.
Furstadóttirin lagði hendina á handlegg hans.
^Rér hafið víst heyrt eitthvað af æfisögu föð-
ur míns?« sagði hún.
«Já, ofurlítið* svaraði hann, — »en —.»
»Rér hafið heyrt hver hann var, og hvern-
ig hann lagði Iífið í sölurnar fyrir Moravía?
«Já,« sagði hann, »það hefi eg heyrt.»
«F*að — það er alt, sem eg óska að þér
mtnnist.*
«Rað er alt sem eg skal minnast.» svaraði
hann alvarlega.
Nokkur augnablik sátu þau án þess að
mæla orð. Fyrir sir Anthony voru þessi augna-
blik yndisleg og gleðirík, en jafnframt sorg-
blandin. Anægja yfir að hafa fundið hana aft-
ur, og að hún hafði traust á honum, en sorg
yfir hinni miklu fjarlægð, sem hin umbreyttu
lífskjör hennar höfðu skapað á milli þeirra.
Hann gleymdi þvf að fjarlægðin hafði hér um
bil verið eins mikil á milli sir Anthony Mus-
grave og Zora Karopoulos, dóttir ræningjafor-
ingjans. En slíkan samanburð gera ekki menn
eins og hann.
«Já» sagði hún og andvarpaði hægt, og
eins og hún væri að tala við sjálfa sig, »það
var viðburðaríkt líf, sem faðir minn lifði á
þeim útlegðarárum, en hann gjörði aldrei þeim
fátækari mein, og margir hafa blessað nafn
MiltiadesarKarapoulos þegarsjúkdómar ogneyð
heimsóttu þá. En Iíinsvegar,»--------hún þagn-
aði alt í einu, eins og hún vonaðist eftir að
hann endaði málsgreinina. «En ást hans á mér
verður að vera honum til afsökunar.»
«Hún mun ætíð geta afsakað mjög mikið»
sagði sir Anthony alvörugefinn. Hún leit snögg-
lega framan í hann,
«Eg get ef til vil við tækifæri gert mig betur
skiljanlega* sagði hún. Hún reis á fætur og
geklc fáein skref frá honum. hann stóð líka
upp og um leið heyrði hann einhvern læðast
á bak við þéttan pálmarunn hægra megin við
jtau. Hann sneri sér skjótlega við og sá ein-
hverja svarta veru koma fram með útréttan