Nýjar kvöldvökur - 01.01.1950, Blaðsíða 24

N. Kv.
Sumarferðir á Islandi 1881.
Brot úr brezkri ferðasögu.
HELGI VALTÝSSON þýddi.
('Niðurlag).
Um kvöldið var dans og söngur í húsum
inni, og segist Coles hafa verið að vona, að
þeim yrði boðið inn, og hefði sig langað
bæði til að sjá dansinn og að hlusta á söng-
inn. En er leið á kvöldið, án þess að nokk-
urt boð kæmi, háttuðu þeir í tjaldi sínu. —
„Við hefðum átt að bíða hálfri stund leng-
ur,“ segir Coles, „því að Zoega sagði okkur
morguninn eftir, að sent hefði verið út að
tjaldi til að bjóða okkur inn, en þar eð tjald-
dyr voru lokaðar, og allt hljótt þar inni,
hefðu menn haldið, að við værum gengnir
til náða og sofnaðir og ekki viljað ónáða
okkur.“
Um kvöldið kveðst Coles hafa séð ljóm-
andi falleg norðurljós, sem hann dáist mjög
að. Hafði hann aldrei áður séð jafn falleg
norðurljós og lithrein og skörp.
Morguninn eftir heyrði Coles brúðgum-
ann leika nokkur brezk lög á orgel og segir,
að hann hafi leikið vel. Var þeim síðan boð-
ið í stofu til morgunverðar, og stóðu ungu
hjónin þá fyrir veitingum; en sjálfur sókn-
arpresturinn sat þá til borðs meðal gest-
anna.
Coles segir, að sér hafi leikið mikil for-
vitni á að fræðast um, hvernig þung hús-
gögn, örgel og fleira þess liáttar hefði verið
flutt þangað langar leiðir, sennilega frá Ak-
ureyri, þar sem aðeins væri um reiðgötur og
vegleysur að ræða, en enga akfæra vegi. Var
honum það mikið undrunarefni, er hann
heyrði, að þetta væri allt flutt á hestum,
einum eða tveimur saman. Coles lætur mjög
vel af viðtökunum á Miklabæ, og getur þess
m. a„ að þar liafi hann ekki séð nokkurn
mann ölvaðan.
X.
Á Vatnsskarði.
Frá Miklabæ var síðan haldið vestur á
bóginn, og bar margt fyrir augu þeirra fé-
laga, áður en þeir komu í Vatnsskarð, 1500
fet yfir sjávarmál. Sáu þeir m. a. hóp af álft-
um á vatninu. Dáist Coles mjög að útsýni og
víðsýni úr Vatnsskarði á tvo vegu: Til
Blöndudals og Langadals framundan, en að
baki langt úti bláar bylgjur Skagafjarðar í
dásamlega fögru og tæru hreinviðri. „Hér
voru fjöll á allavegu,“ segir Coles. „Sum
þeirra virtust rétt hjá okkur í tæru fjalla-
loftinu, sem mýkti línur þeirra og eyddi
fjarlægðinni, og að lokum virtust fjarlægstu
fjöllin hverfa út í himinblámann. Þetta var
raunverulegt fjallahaf.“
Á leiðinni hafði Þórður Zoega oft minnst
á „Gretti hinn sterka“ og látið mikið af
honum, segir Coles, og nú fékk hann tæki-
færi til að fjölyrða frekar um hann. Nú höfð-
um við sem sé fyrir augurn stöðvar þær, er
tengdar voru mörgum afrekum hans, og
einnig þar sem hann vár drepinn. Coles
segir á þessa leið:
„Við námum staðar um hríð á Vatns-
skarði til að hvíla hestana. Bendir þá Zoega
á litla eyju langt úti á Skagafirði og segir:
„Sjáið þér klettaeyjuna þarna? Það er
Drangey, þar sem Grettir sterki bjó.“
„Jæja, bjó Grettir þarna?“ sagði ég.
„]á, þarna bjó hann og þarna dó liann
líka,“ segir Zoega, og er að vanda albúinn til
að segja sögu hans.
„Eg býst við, að þér kunnið alla Grettis
sögu?“ segi eg.