Nýjar kvöldvökur - 01.01.1950, Side 43

N. Kv.
BÆKUR
33
lieftið, Niels skáldi, hefst á formála eftir
Finn Sigmundsson. Næst kemur Úr páttum
um Níels skálda eftir Ólaf Sigurðsson og
Þorkel Bjarnason. En megin hluti heftisins
er sýnishorn úr ritum Níelsar. En öll rit
Níelsar eru svo mikil að vöxtum, segir Finn-
ur Sigmundsson í formálanum, „að þau
myndu fylla nokkur væn bindi. Því er ekki
að vænta, að þetta litla kver geti gefið
nema mjög ófullkomna hugmynd um við-
fangsefni hans, enda er fremur í það valið
með tilliti til lýsingar á manninum sjálfum
og viðhorfi hans til samtíðarinnar heldur
en þess, sem hann kann að hafa bezt ort
og ritað.“
Einar Andrésson í Bólu var prýðilega
skáldmæltur, og hann hafði ófreskigáfu í
ríkum mæli. í VI. hefti Menn og minjar
eru 14 kvæði eftir hann, og 13 sagnir um
ófreskigáfu hans.
Menn og minjar eru mjög eigulegt rit-
safn. Þ. M. |.
Louis Bromfield:
Það, sem aldrei verður endurheimt
Helgi Valtýsson þýddi.
Skipstjórinn nam staðar sem snöggvast
á stigabrúnni og leit upp í hitabeltismyrkr-
ið. Hann var ungur maður, miklu yngri
en rnagri miðaldramaðurinn, sem stóð úti
við öldustokkinn á litlu lystisnekkjunni.
Skistjórinn ungi virtist bæði kvíðinn og
vandræðalegur. Bendham, eldri maðurinn,
var einkennilega sljór og daufur, og leiði
hans virtist áþekkur tugaveiklun eða veik-
indum.
„Eg held ég hætti við að fara í land,“
sagði skipstjórinn.
„Farið þér bara í land,“ sagði eldri mað-
urinn þreytulega.
„Það hækkar í fljótinu, herra. Hvað ætl-
ið þér að gera, ef hún slítur keðjurnar?“
„Það er engin hætta á því. Við erum ör-
uggir hérna innan við oddann. Eg hef legið
hérna áður fyrr — hundrað sinnum."
„Mér geðjast ekki að því að fara frá yð-
ur, herra.“ Þessu ,,herra“ bætti hann við
með tilliti til aldurs Bendhams og stöðu
sem eiganda lystisnekkjunnar, og einnig
hálfhikandi af virðingu fyrir yfirburðum
hans og reynslu sem skipstjóra á þessum
slóðum heims.
Leiðindi Bendhams ruku af honum í
svip sökum þess, að honum rann skyndi-
lega í skap, og sagði hálf-hranalega:
„Hamingjan góða, maður, eg þekkti
hverja straumiðu í fljótinu því arna löngu
áður en eg fæddist!"
Skipstjórinn lét undan, fetaði sig ofan
stigann og hoppaði ofan í skipskænuna.
Bendham stóð kyrr við öldustokkinn og
hafði gát á kænunni, á þessari háskalegu
leið yfir fljótið í örum vexti, áleiðis til
þorpsins á bakkanum hinum megin all-
langt undan.
„Hamingjan góða, geta þau þá aldrei lát-
ið mig í friði?“ Hann fann svo átakanlega
til þess, að hann varð æstur og sagði þetta
upphátt.
Jæja. Þá var hann nú aleinn að undan-
skilinni konunni sinni, sem lá sofandi niðri
í klefa sínum, og svo Malaja-piltinum,