Nýjar kvöldvökur - 01.01.1950, Síða 49

N. Kv.
ÞAÐ, SEM ALDREI VERÐUR ENDURHEIMl’
39
og út í bláinn: „Komstu með ferjumanni?"
„Nei, eg kom einsömul.“ Hún bandaði
höfði á áttina til lands. „Hann var drukk-
inn, svo að eg laumaðist af stað. Hann er
afskaplega afbrýðisamur.“
Hún leit einkennilega á hann.
„Við höfum nú sótt fastara og komizt í
liann krappari en þetta áður fyrri, við tvö
saman.“ Hún virti ólgandi fljótið að vett-
ugi.
Og sem snöggvast á ný sá hann ekki fram-
ar feitu konuna, heldur Albertínu Robb
fyrri ára, fagurlimaða og spengilega, sól-
brúna frá hvirfli til ilja — stúlkuna sína,
en einnig félaga sinn, jafntrausta hverjum
karlmanni, þótt í harðbakka slægi og
krappadans. Þann líkama þekkti hann, en
ekki þennan. Og alveg að ástæðulausu varð
lionum liugsað til Jennýar neðan-þilja,
ungrar, bjartrar og svalllyndrar, varðveitt
óg vernduð á allan hátt, mjúk og sælleg og
munaðleg.
Gesturinn settist niður, og það brakaði
í legustólnum undan þunga hennar. Svo
var að sjá sem henni virtist ekkert óvenju-
legt við þessa einkennilegu nætur-heim-
sókn. Það var eins og þau hefðu skilizt í
munaðarleg.
Það er ekki auðvelt að endurheimta hið
liðna. Það var ekki auðvelt að venjast hvoru
öðru á ný og sitja hér og spjalla saman
eins og gamlir vinir, því að þau höfðu verið
svo miklu rneira en vinir.
Það var ekki auðvelt fyrir Bendham,
að sitja hér andspænis þessari feitu konu
með fallegu augun og hlýju röddina og
vera stöðugt að hugsa um Albertínu Robb,
eins og liann sá hana í fyrsta sinn í veit-
ingastofunni á Grand Hótel du Cap.
Hefði ekki verið augun og röddin,
mundi hann hafa haldið, að þetta væri allt
önnur kona og verið kaldur og kærulaus. En
nú hélt hann áfram að horfast í augu við
hana og hlusta á röddina, og það endur-
skapaði ekki aðeins sýnilega Albertínu
Robb á þilfari Artemis, eða syndandi
nakta meðfram hvítri kóralströnd, heldur
einnig dökk, ólgandi fljót og hreysiþorp
innlendra manna og glampandi sólskin og
stjörnum stráðan næturhimin.
Nei, þetta var ekki auðvelt, og þau þreif-
uðu sig áfram hvort í áttina til annars með
hversdagslegum smáspurningum og spjalli.
Þetta var auðveldara fyrir hana. Hún virt-
ist sætta sig við það, sem orðið var, og
telja það óhjákvæmilegt, en innifyrir hjá
honum bjó undir niðri ægileg uppreistar-
þrá og örvænting.
Hún mælti: „Heyrðu. Þér hefur farnazt
vel. Eg lief fylgst með ferli þínum smám
saman, þegar eg hef náð í brezk blöð. Þú
hlýtur að vera orðinn stórríkur."
„Eg er mjög rikur. Og þú?“
Hrin saup úr viskí-glasinu, áður en hún
svaraði. „Mig — eg á enn dálítið eftir af
því, sem þú gafst mér.“
„Eg ætla að sjá um, að þú fáir meira.“
Hún hló.
„Nei, eg þarf ekki meira.“ Og honum
virtist hún líta háðslega á sig, en hann var
samt ekki alveg viss um það. „Eg hef allt,
sem eg þarfnast. Eg ætla að fara frá hon-
um, þegar næsta skip kemur.“
Hún bandaði höfði í áttina til þorpsins.
„Hann veit ekkert um það, og hann fær
ekkert að vita, fyrr en eg er farin. Og þá
fer eg til Penang.“
Hann grillti eins og í þoku, að þótt
Malaja-eðlið liefði numið líkama hennar,
þá hefði það ekki numið huga hennar né
náð tökum á honum. Hið innra með þess-
um feita, málaða líkama, að baki þessara
fögru augna bjó Norðurálfu-hugsun, og
hún kunni tökin á að særa hann þar, sem
viðkvæmast var fyrir. Hún væri með þessu
að koma honum í skilning um, að hún væri
ánægð með líf sitt, eins og komið væri, og
væri að vissu leyti hamingjusöm, að
minnsta kosti ætti hún frið í hjarta, og hún