Nýjar kvöldvökur - 15.06.1928, Blaðsíða 7

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
69
»Stundum,« sagði málarinn hlægjandi.
Svo hjelt hann áfram:
»Pá átti hún lítinn dreng. Nú er hann
dáinn, skrifar hún, efalaust úr tæringu. Þá
undi hún þar ekki lengur. Mjer þykir vænt
um, að hún skuli koma, því að þólt jeg hafi
ótal sinnum teiknað hana, þá hefi jeg aldrei
getað gert það svo að mjer líkaði. Jeg veit
það að vísu ekki, — en jeg hefi það á til-
finningunni, að f i n n i jeg hana í raun og
sannleika, þá verði það m y n d , sjáðu til.
Þá skulu þeir mega hneigja sig.«
»Hverjir?«
»Listdómararnir.«
»Þeir eru nú alt af Ijúfir við þig.«
»Jaá,« sagði málarinn dræmt.
Þeir komu á járnbrautarstöðina í tæka tíð
og Skov kynti þau ungfrú Steensen og
Heide lögreglu-umsjónarmann.
»Og nú drekkum við öll te heima hjá
mjer,« sagði hann.
Svo hjeldu þau af stað. Málarinn Ijet dæl-
una ganga og umsjónarmaðurinn virti fyrir
sjer ungu stúlkuna, sem hann þekti svo vel
frá teiknibókinni. Skov hafði rjett fyrir sjer,
hann hafði ekki íundið hana enn þá. Mynd-
irnar voru í sjálfu sjer góðar, en þær sýndu
þó aðeins mannlega gleði. Dásamlega brosið
hennar, sem í raun og veru gaf til kynna,
að hún byggi yfir harmi, hafði Skov ekki
ráðið við.
í brjefakassanum lá »KvöldbIaðið«. Mál-
arinn greip það í snatri og stakk því í vasa
sinn. Svo sýndi hann ungfrú Steensen hvar
teið og bollarnir væru og flýtti sjer aftur
til Heide.
»Þú afsakar að jeg lít í blöðin,« sagði
hann. »Það á að vera dómur þar um sýn-
inguna. Jeg vil sjá hvað þeir skrifa, þorsk-
hausarnir þeir arna. Þú getur litið í eitt-
hvað þarna á borðinu meðan »Lischen«
býr til teið.«
Hann breiddi út blöðin og fann brátt það,
sem hann leitaði að. Heide svipaðist um
eftir einhverju, sem hann gæti stytt sjer
stundir við. Hann nam staðar við gráan
stranga, sem bersýnilega hafði verið rifinn
upp í flýti og kastað svo skeytingarleysis-
lega til hliðar.
»Er hjer launungarmál ?« spurði hann.
»Nei, skoðaðu það bara,« sagði málarinn,
en leit ekki upp. »Hver fjandinn!« hrópaði
hann litlu síðar. »Datt mjer ekki í hug.
Þessi venjulegi þvættingur. Eins og það
sje nokkuð athugavert við það, að lifa af
því að mála?«
Umsjónarmaðurinn svaraði ekki. Hann
hafði tekið í sundur strangann og var far-
inn að lesa í gamalli skrifbók.
»Taktu nú eftir,« sagði málarinn. »Fram-
úrskarandi litskyn, fæddur málari o. s. frv.
Fjandinn og allir hans árar! Og þetta hjer:
Herra Skov hefir tvímælalaust mikla listgáfu.
Hann hrífur mann undir eins. En á eftir
hlýtur maður samt sem áður að spyrja:
Hvar er persónuleikinn? Og hvað er listin
án persónuleika? Þegar maður athugar
myndir Skov, þá freistast maður til að breyta
orðum H. C. Andersens í »Nýju fötin keis-
arans« og segja: Já, en þjer eruð alt of
mikið klæddur! Keisarinn sjest í rauninni
alls ekki«. Hann fleygði blöðunum til hliðar
og fór að ganga um gólf.
»Persónuleiki,« sagði hann gremjulega.
»En sá þvættingur! Hver fjandinn er þessi
persónuleiki? — — Hver fjandinn er þessi
persónuleiki, segi jeg?« hrópaði hann.
Umsjónarmaðurinn var sokkinn niður í
bókina og svaraði út í hött:
»PersónuIeikinn er barn, sem maðurinn
getur á sjerstaklega alvarlegu augnabliki við
heiminum og nærir svo á hjartablóði sínu
fram í andlátið.«
Málarinn glápti á hann.
»ViItu segja þetta aftur?« sagði hann.
Umsjónarmaðurinn leit upp.
»Segja hvað?« spurði hann.
»Þetta, sem þú sagðir áðan.«
»Fyrirgefðu,« sagði hann. »Jeg man ekk-
ert hvað jeg var að segja. Jeg var svo nið-