Nýjar kvöldvökur - 15.06.1928, Blaðsíða 23

NYJAR KVÖLDVÖKUR.
85
»Oifta sig! Aldrei!«
»Aldrei!« Óberstinn hleypti brúnum.
»Hún er ung og auk þess maður. Pað væri
ilt, ef hún gæti eigi bundið tiygðir við mann
framar, — sannarlega mjög ilt.«
»Jeg er hræddur um, að hún hugsi meir
á hefndir en hún hugsi um ástir. Ef yður
eigi tekst að hafa hendur í hári morðingj-
anna, mun hún ef til vill telja sig skylda
til að halda Ieiknum áfram, uns yfir lýkur.
»Og henni mundi ef til vill hepnast að
koma hefndum fram. — Lucrezia — hún
mundi vafalaust sverja vendettu eins og
Sardiníumaður.*
»Hún er búin að því.«
»Jæja! Já, hún er af þeim flokki manna,
sem ala hatur, því að hún er eins og faðir-
inn, þögul og dul, en greifinnan er glað-
værðin sjálf. En hvað er jeg að þvaðra?
Jeg er að drepast úr þreytu. Jarðarförin er
kl. 11. Pað verður mikil og þung raun fyrir
vesalings stúlkuna, svo að við verðum að
vera hjá henni. Og svo verð jeg að hefja
leitina að nýju eftir þessum bansetta Cardi.
Æ!« Hann geispaði. »Ef til vill getum
við gert það sem ómöguiegt er eða þá
neytt hann til að sigla til Ameríku, sem
væri heldur ekki svo bölvað.«
Auðvitað fylgdu allir þorpsbúar Marel til
grafar, þó mest vegna forvitni, og frekja
þeirra virtist Norvin ganga guðlasti næst.
Hann vissi, að hún mundi aðeins bæta á
raunir greifinnunnar.
Hún var svo úrvinda af þreytu og niður-
beygð af sorg eftir jarðarförina, að hún
gerði eigi boð eftir Notvin fyr en tveim
dögum síðar.
Pegar hann kom til Terranova, þólti hon-
um vænt um að sjá, að hún hafði mist
hina óeðlilegu sjálfstjórn sína. Pangað til
hafði verið ill mögulegt að segja nokkur
huggunarorð við hana, því að hún hafði
borið sig betur en nokkur hinna, og harm-
ur hennar var svo þungur, að öll huggun
var gagnslaus. En nú skulfu vaiir hennar
og hún var föl yfirlitum og virtist nú loks
þarfnast hluttekningar.
»Jeg veit ekki, hvers vegna j’g gerði boð
eftir yður,« mælti hún, »nema ef það skyldi
vera vegna einveru minnar, sem nú er byrj-
uð, og jeg eigi þori að horfast í augu við.«
»Jeg hefi beðið. Svo mun það ætíð verða,
greifinna. Jeg skal koma, þótt jeg verði
hinumegin á jörðunni, þegar þjer þarfnist
liðsinnis míns.«
Hún brosti þreytulega. »Pjer eruð svo
góður. Jeg vissi, að þjer biðuð. Það er
svo undarlegt að vita, að hann er dáinn,«
— hún kom eigi upp orðunum fyrir geðs-
hræringu og augu hennar fyltust af tárum,
— »og að heimurinn lifir áfram eins og
ekkert hefði ískorist, en jeg ein er skilin
eftir með sorg mína. Pjer getið eigi beðið
með mjer. Pjer verðið að fylgjast með þeim
hinum. Pjer ætluðuð yður að fara heim,
og það verðið þjer líka að gera, því að þjer
hafið störfum að gegna, sem bíða yðar.«
»Hugsið eigi um það. Jeg fer ekki burt
fyrst um sinn. Jeg lofaði Martel —«
»Þjer Iofuðuð honum? Svo að hann
hefir þá haft ástæðu til að óttast ?«
»Hann vildi ekki viðurkenna hugsanlegan
möguleika, en hann hefir hlotið að hafa
hugboð um, hvernig fara mundi.«
»Ó, hvers vegna treysta menn á sjálfa
sig, þegar konur geta gert betur! Hefði
hann sagt mjer frá þessum ótta, hefði jeg
getað sagt honum, hvað gera skyldi!«
Eftir stutta þögn mælti hann:
»Jeg fjekk fremur slæmar fregnir að heim-
an í dag.« Hún leit spyrjandi á hann og
hann hjelt áfram: »Jeg vona, að það sje
engin alvara á ferðutn. Móðir mín er veik
og hefið símað eftir mjer.«
»Þjer farið þá auðvitað heim?«
»Nei, jeg hefi reynt að skýra ástæðurnar
fyrir henni og nauðsyn þess, að jeg verði
hjer enn. Ef henni versnar ekki, verð jeg
hjer og hjálpa Neri við Ieitina.«
»Mjer er mikil huggun í því, að hafa yð-