Nýjar kvöldvökur - 15.06.1928, Blaðsíða 22

84
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Lögreglumenn og hermenn þyrptust til
Terranova og San Sebastiano. Peir leituðu
f fjöllum og á vegum, í bústöðum og pen-
ingshúsum, dölum og skógum — en hvergi
fanst neitt, er leitt gæti til handtöku Cardis
eða Narcones.
Neri óbersti skýrði þetta fyrir Norvin,
þegar hann reið inn í San Sebastiano, eftir
að hafa setið á hestbaki í 36 klukkustundir.
»Það er þessi helvítis La Mafia,« mælti
hann. »Almenningur tekur innilegan þátt í
sorg greifinnunnar og þó þorir hann ekki
að sýna tilfinningar sínar. Menn þora ekki
að segja það, sem þeir vita. Trúið mjer.
Menn þeir, sem við leitum að, felast ekki í
skógunum. Peir eru hjer í San Sebastiano
eða öðrum þorpum rjett við nefið á okkur.
Ef til vill ganga þeir óáreittir á götum
Palermo, Bagheria eða Messina, eftir þeim
tekið, þektir og um þá rætt af mörgum, en
þó getum við eigi handlekið þá. Við höf-
um handtekið 50 manns, svo að jafn marg-
ar sýknanir verða búnar til áður en sól er
af lofti annað kvöld. Petta er nægilegt til
að gera mann bandvitlausan og þjóðinni
skömm, en þó er þetta Sikiley!« Hann
bölvaði og sneri upp á yfirskeggið með
titrandi höndum.
»Svo að þjer eruð að verða vonlaus?«
»Nei, jeg hafði aldrei neina von, því að
jeg þekki fólk þetta, En við gerum það,
sem við getum.«
»Getið þjer eigi unnið í kyrþey?*
»Það cr gert, en við erum of margir. Við
gerum of mikinn hávaða. Sikileyingar tor-
Iryggja lögin og þó einkum nágranna sína.
Peir eru þögulir og skynsamir: Pað, sem
eigi skiftir mann neinu, er ekkert talað ura,
hvorki ilt nje gott, og er það þáttur í upp-
eldi Sikileyinga. En segið mjer nú, hvernig
vesalings barnið á Terranova berst af.«
»Jeg hefi ekki sjeð hana síðan við bár-
um lík Martels heim. Jeg gat ekki sjálfur
farið, en jeg sendi orð til hennar, að hún
skyldi láta mig vita, ef hún þyrfti einhvers
með. Mjer finst svo langt síðan — «.
Neri kinkaði kolli.
»Jeg hefi aldrei sjeð slíkan harm. Mjer
vöknar um augu. Hún var svo kyrlát. Eng-
inn grátur. Engin óp. Pað var hræðilegt.
Veikgerðar konur berast eigi þannig af. En
að yður er einnig þungur harmur kveðinn
og jeg held, að þjer hafið eigi notið meiri
hvíldar en jeg.«
»Jeg get engarr hvíldar notið,« mælti Blake
sljólega. »Jeg get einungis hugsað.« Hann
skýrði eigi frá því, hvers eðlis þær hugsanir
höfðu verið, sem markað höfði drætti í and-
lit hans á 36 klukkustundum. í stað þess
horfði hann óttasleginn á herforingjann, til
þess að sjá, hvort hann hefði getið sjer til
um sannleikann. Blake hafði staðið sig að
því, að lfta þannig á alla, síðan nóttina
hörmulegu, og hann var sífelt undrandi
yfir því, að hafa getað varðveitt leyndarmál
sitt. Honum fanst, að allir hlytu að þekkja
hann og fyrirlíta hann, alveg eins og hann
fyrirleit sjálfan sig, en í þess stað tóku allir
mestu hlutdeild í raunum hans og það var
aðeins skoðað sem sönnun fyrir bragðvísi
þorparanna, að þeir hefðu eigi sært út-
lending.
Alla þá stund, sem liðin var frá dauða
vinarins, hafði Blake rannsakað hugskot
sitt og það var ekki þægileg sýn, er hann
sá þar. Hann reyndi stundum að afsaka
framkomu sína fyrir sjálfum sjer með því
að hann væri úttaugaður á sál og líkama
af þreytu og taugar hans eyðilagðar, en
hann komst ætíð að þeirri ömurlegu niður-
stöðu, að hann hefði eigi staðist raunina.
Honum var fróun í að tala við Neri.
»Jeg hefði gaman af að vita, hvað greifa-
innan ætlast fyrir,« sagði hann.
»Hvað mundu aðrir hafa gert? Hún
syrgir langa stund, en svo mun tíminn
smám saman græða harma hennar. Hún
mun minnast Martels eins og dýrlings og
giftast syndara eins og yður eða mjer.«