Nýjar kvöldvökur - 15.06.1928, Blaðsíða 8

70
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ursokkinn í þetla hjerna. Segðu mjer:
Hvernig hefirðu komist yfir þennan stranga?«
Málarinn leit hirðuleysislega á hann.
»Strangann? — Mjer var sendur hann
fyrir nokkrum dögum.«
»Hver sendi?«
»OamalI karl, sem jeg hitti á veitingahúsi
og varð málkunnugur. Hann kom heim til
mín nokkrum sinnum, því að mig langaði
til að teikna hann, en jeg náði aldrei tökum
á kariinum. Seinast, þegar hann kom, hnje
hann alt í einu niður á gólfið, þar sem hann
sat og blaðaði í rissbókinni minni.«
»Hvað starfaði hann?«
»Ekkert; lifði af eignum sínum; kallaði
sig umboðsmann. Steensen hjet hann —
hver skollinn! »Lischen« heitir það einnig.«
»AIveg rjett,« sagði umsjónarmaðurinn,
»fg jeg gæti best trúað, að hún væri dóttir
hans.«
Skov glápti á hann steinhissa.
»Heldurðu að það geti verið? En hvað
það væri gaman!«
»Ekki held jeg það,« sagði umsjónarmað-
urinn, »því að hann fanst dauður í herbergi
sínu í morgun. Jeg neyðist til að taka þessi
skjöl til mín, þar til á morgun. Við skul-
um ekki orða þetta við ungfrúna fyr en við
vitum vissu okkar. Get jeg fundið þig síð-
degis á morgun?«
»Eflaust. Hamingjan~góða! Er karlinn
dauður? — Og heldurðu virkilega?« —
»Jeg held það, en jeg veit það ekki með
vissu. Afsakið mig fyrir ungfrú Steensen,
að jeg fer á undan teinu. Jeg ætla að fara
heim og alhuga skjölin í næði —.«
Þegar umsjónarmaðurinn kom daginn
eftir, sátu þau saman og biðu hans. Það
var auðsjeð, að málarinn hafði sagt henni
frá grun umsjónarmannsins, því að hún
leit á hann kvíðafullum, spyrjandi augum.
»Þjer heitið Elísa Steensen?« spurði hann.
»Já.«
»Og faðir yðar var umboðsmaður í stjórn-
arráðinu?*
»Já.«
»Þá verð jeg, því miður, að tilkynna yð-
ur lát hans. Hann dó í gærmorgun. Þessi
strangi, sem hann sendi Skov, inniheldur
dagbók hans og erfðaskrá. Faðir yðar
virðist hafa gengið út frá því, að hann ætti
engan erfingja á lífi. Það er rjettast, að þið
lesið bæði dagbókina. Á morgun kem jeg
aftur eða þið til mín, ef þið viljið það held-
ur. Skov getur hringt til mín?«
Þau opnuðu skrifbókina og lásu:
14. mal 1896.
í dag fæddist lítil stúlka. Það er merki-
legur viðburður. Jeg titra enn, svo að jeg
get ekki skrifað jafnt. En sú hepni, að
það skeði ekki áður en jeg fór á skrifstof-
una í morgun! Jeg hefði ekki getað gætt
skyldu minnar.
28. maí.
Einkennilegar eru konurnar. Jeg var inni
í kvöld til þess að sjá litlu stúlkuna baðaða.
Þegar þær tóku hana úr vöggunni, Ijetu
þær hana í fangið á mjer, til þess að lofa
mjer að halda á henni. En hvað hún var
ljett! Og þá varð jeg einhvern veginn svo
undarlegur í handleggjunum, þegar jeg fann,
að þetta var lifandi vera, sem jeg hjelt á,
að jeg þorði bókstaflega ekki að hreyfa
mig. Jeg var svo hræddur um, að jeg
kynni að missa hana eða brjóta litlu limina.
Svo tók mamma hennar við henni, tók reif-
arnar af, þvoði henni og kútvelti eins og
hverjum öðrum hlut. Mjer kom ósjálfrátt
í hug, að annaðhvort hafa konur ekki eins
þroskað sálar- og hugmyndalíf eins og við
karlmennirnir, eða þá að þær hafa fengið
í vöggugjöf lægni til að fara með börn,
sem nálgast öryggi dýranna.
22. júni.
í dag var hún skírð og heitir Elísa, í
höfuðið á móður sinni.