Nýjar kvöldvökur - 15.06.1928, Blaðsíða 16

78
NYJAR KVÖLDVÖKUR
er óskiljanlegt, að jeg skuli ekki vera leiður
á lífinu. Mjer er sagt, að jeg hafi legið og
mundi eflaust hafa dáið, ef dyrnar hefðu
ekki verið sprengdar upp. Petta kemnr
heim við það, sem læknir einn sagði, er jeg
var barn að aldri. Jeg var þá fárveikur af
inflúensu, sem var nýr sjúkdómur og hjet
þá »La Qrippa«. »í þetta sinn hafði hann
það af,« sagði hann, »en það verður að
gæfa þess, að hann fái hana ekki aftur, því
að þá má búast við, að hann sofni og vakni
ekki aftur.« Lengi vel fjekk jeg ekki inflú-
ensu. En nú á seinni árum er jeg farinn
að fá hana aftur, en aldrei svæsna, sef í
nokkra daga og svo er það búið. Jeg hefi
líka alt af verið varkár, en þegar konan mín
var jarðsungin, hafði jeg gleymt skóhlífun-
um og þá kom »La Orippa« aftur. Jeg
hefði eflaust sofnað til fulls, ef dyrnar hefðu
ekki verið sprengdar og jeg fengið næringu
og lyf. Pað fyrsta, sem jeg heyrði, var, að
jeg hefði erft föðurbróður minn. Hann hafði
látist daginn sem konan mín var jörðuð.
Hann var áttræður. Jeg vona, að jeg verði
ekki svo gamall.
11. janúar.
Ekki höfðum við búið nema skamma
stund í Marstal, þegar konan mín vildi að
við flyttum þaðan. Svo tók hún saman
föggur okkar og við hjeldum niður að eim-
skipinu. Marstal er lítill bær og jeg hygg,
að allir íbúarnir hafi verið niður við höfn-
ina til þess að kveðja kunningja og vini,
sem með skipinu fóru. En enginn kærði
sig um okkur og mjer fanst jeg vera svo
mikill einstæðingur, þegar jeg sá fólkið veifa
höttum og vasaklútum, að jeg tók að veifa
í ákafa, eins og jeg kveddi einhvern. Pannig
var það líka í rauninni, án þess að mig
grunaði það þá. Jeg kvaddi konuna mína.
Hún hafði hruflað sig á nagla, þegar hún
var að útbúa farangurinn. Svo kom blóð-
eitrun í sárið og hún dó. Jeg var sljór og
veikburða eftir þetta síðasta áfall, en þó
finst mjer jeg hafa átt eilthvað eftir að gera
viðvíkjandi konu minni, Við lifðum saman
í tuttugu ár og aldrei varð okkur sundur-
orða, en nú get jeg ekki annað en spurt
sjálfan mig, hvort jeg hafi í rauninni nokk-
uð þekt hana. Meira að segja finst mjer
nú, að jeg hafi aldrei sjeð hana. Nei, jeg
veifaði bara út í loftið. Jeg er þreyttur.
8. febrúar.
Jeg er ráðinn á skrifstofu hjá manni, sem
er umboðsmaður fyrir sápuverksmiðju. Einu
sinni var jeg kgl. embættismaður. En jeg
varð að komast á skrifstofu aftur.
1. mars.
Jeg gat ekki haldist við á skrifstofunni.
Það var alt öðruvísi en í sfjórnarráðinu.
Par þurfti jeg ekki að gera annað en fást
við skjölin. En hjer var jeg neyddur til að
umgangast mennina og sjá þeirra hræði-
legu augu. Jeg varð að 'fara.
3. mars.
Pegar jeg sá mennina, hvarf auða rúmið
brott, og jeg man, hvað jeg átti og hvað
jeg hefi mist. Jeg er ógæfusamasti maður
á jarðríki, en þó vildi jeg ekki skifta á kjör-
um við nokkurn mann. — Jeg bý yfir ógur-
legu leyndarmáli.
6. mars.
Jeg hefi sjeð óvættirnar.
7. mars.
Leyndarmálið er, að mannkynið er upp-
rætt án þess nokkur viti það.
8. mats.
Óvætfunurn er illa við mig af því að jeg
sje þær. — Árum saman hefi jeg setið í
ofurlitlum aldingarði og snúið baki við því
ilia. Jeg hefi horft niður í bikara gróandi
blóma og inn í augun á barni, sem Ijek
sjer, og það veitti mjer frið og yndi. En
úti í heiminum lokaði jeg augunum eða
horfði niður fyrir mig, því að einhver innri
rödd sagði mjer, að jaar væri ekkert fagurt
að sjá. En augu mín urðu h r e i n í litla
garðinum og þegar jeg neyddist til að líta
upp, komst jeg ekki hjá því að sjá, hvern-
ig mennirnir voru komnir. Jeg sje oft inst
inni í augum þeirra blaktandi, deyjandi líf,
sem er beir sjálfir. En óvættirnar liggja á
þeim sigurglaðar og stara græðgislega út
um augu líkamans.
9. mars.
Óvættirnar eru mismunandi. Sumar eru
lúnskar og undirförular, aðrar eru rotnar og
fúlar, og enn aðrar grimmar og hræðilegar,
en rán og eyðilegging er markmið þeirra
allra. Mjer er óskiljanlegt, hvernig þær
hafa komist í fyrstunni inn í mennina, án