Nýjar kvöldvökur - 15.06.1928, Blaðsíða 11

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
73
10. október.
Mennirnir eru ekki góðir, að minsta kosti
ekki þeir, sem hafa ekki eignast börn. Jeg
sýndi Lystoft umboðsmanni mynd í dag.
»Þetta er litla stúlkan mín,« sagði jeg. Hann
leit sem snöggvast á myndina og spurði
svo: »Hvað er hún gömul?« Síðan fór
hann að taia um myndavjelina, hvað hún
hefði kostað og svo framvegis. Jeg gat að
vísu ekki krafist áhuga af honum, en þá
fyrst tók jeg eftir því, að augu hans voru
kuldaleg og báru vott um eigingirni. Jeg
hafði ekki tekið eftir því fyr og var þó bú-
inn að sitja andspænis honum í mörg ár.
Maður veit ekkert um lífið fyr en maður
hefir reynt það sjálfur. — Jeg veit það ekki
með vissu, en þó held jeg, að jeg fari ekki
oftar með myndina á skrifstofuna. Jeg hefi
alt af haft hana í brjóstvasanum og litið á
hana öðru hvoru. En þeir geta tekið eftir
því og spurt, hvað þetta sje, og jeg vil ekki
sjá kæruleysið í augum þeirra. Mjer hefir
að vísu liðið vel þarna efra, en heimili er
helgidómur.
29. október.
— Jeg kem heim frá skrifstofunni. Hún
þekkir mig og brosir. Maður nokkur kem-
ur inn í herbergi. Barn sjer hann og brosir.
— Jeg skil ekki, nei, jeg skil ekki, hví allir
menn eru ekki góðir.
Jólanóttina 1896.
Jeg hefi sjeð jólaljósin speglast í augum
barnsins míns. Gleðilegu jól! Yndisiegu jól!
Nýársdaginn 1897.
Svo göngum við inn í nýja árið, í þetta
skifti þrjú. Af öllu hjarta þakka jeg gamla
áiinu, sem færði okkur EIísu litlu. Jeg er
sjálfur fæddur á ný.
2. mars 1897.
Hún hefir verið lasin af afleiðingum bólu-
setningar, en nú er það liðið hjá. Smávægi-
legir atburðir geta vakið djúpar tilfinningar
og hugsanir. Þessi litla rispa á handleggn.
um er það ógurlegasta, sem jeg hefi lifað.
Jeg vissi reyndar, að það mundi ekki saka
hana, en hún horfði svo undrandi á okkur,
sem hjeldum hendinni, í staðinn fyrir að
forða henni frá vonda manninum, sem skar.
Jeg kendi mig máttvana og ógæfusaman af
því að jeg gat ekki rjett fram mirin eigin
arm, í staðinn fyrir hennar og tekið á móti
sárinu og afleiðingunum. Þetta var að vísu
smávægilegt, en jeg sá nú bregða fyrir misk-
unnarleysi lífsins, sem færir hverju lífi mæli
fullan af viðfangsefnum, sem það verður
að fást við. Jeg hugsaði kvíðafullur til fram-
tíðarinnar og sagði: »0, margt getur komið
fyrir, sem íaðir getur ekki haidið frá barni
sínu, jafnvel þótt hann fórnaði lífi sínu.«
3. maí.
Hún getur staðið ein. Hún vissi ekki af
því og hjelt að hún stæði við stólinn. Hún
hafði gleymt að halda sjer og svo færði
mamma hennar stólinn. Auðvitað datt hún,
er hún varð þess vör. Nú þorir hún það
vel. Lífið vex fyrir augum vorum. Við
sjáum undur og virðist það eðlilegt. Og
á meðan hefir lífið vaxið í oss sjálfum.
14. maí.
Eitt ár. Hún leikur sjer við fyrstu brúðuna.
20. maí.
Nú er hún farin að ganga. Hún vaggar
á litlu skónum um gólfið. Á kvöldin standa
skórnir við vögguna hennar og bíða eftir
næsta morgni. Þeir virðast svo Iifandi, að
jeg held næstum, að þeir hafi sál. En það
er nú bara af því, að hún hefir haft þá á
fótunum og haldið höndunum um hálsinn
á mjer. Hvar sem hún hreyfir við, vaxa
blóm, jafnvel úr auðninni.
1. júní.
»Pabbi!« — Ef skáld ætlaði að reyna að
lýsa tilfinningum sínum, þegar þetta orð er
10