Nýjar kvöldvökur - 15.06.1928, Blaðsíða 20

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
62
L A MAFIA.
Saga eftir REX BEACH.
(Framh.).
Flugeldaskotin á Terranova voru að enda
komin og aðdáunaróp heyrðust hvaðanæfa.
Donna Teresa studdist við arm óbersta
Neri og mælti við hann:
»Enginn nema hinn eyðslusami Martel
hefði getað glatt þessa vesalinga með slíkri
veislu. Og Margherita! Hafið þjer nokkru
sinni sjeð hana eins fallega og í kvöld?«
»Aldrei!« mælti óberstinn. »Ó, þessi
Martel! Jeg gæti hatað hann, ef mjer þætti
ekki vænt um hann.«
»Já, Martel — Madonna mia! Hvað er
þetta ?« Hún hætti alt í einu og benti á
innganginn.
í skininu frá Ijósum trjánna sáust nokkrir
menn koma hlaupandi og stefna á gras-
hjallann og hrópuðu þeir eitthvað í æsingu.
Kona ein æpti eitthvað óskiljanlegt, en hljóm-
urinn í rödd hennar olli því, að öll glað-
værð datt í dúnalogn.
í miðjum hópnum, sem kom, skjögraði
maður einn. Hann var berhöfðaður, útat-
aður í ryki og reikaði eins og drukkinn
maður.
»Það hefir einhver meitt sig!« hrópaði
óberstinn. »Maledetto! Það hafa verið áflog
enn á ný.« Hann slepti hendi förunautar
síns og flýtti sjer niður tröppurnar. Þegar
hann var kominn miðja Ieið, nam hann
skyndilega staðar og glápti á manninn. Svo
sneri hann sjer við og hrópaði til gömlu
konunnar:
»Bíðið mín! Verið kyrrar þarna!« En
frú Fazello hafði sjeð og þekt hið hvíta
andlit og hrópaði:
»Hei!aga guðsmóðir! Ameríkumaðurinn !«
Hinir gestirnir á svölunum tróðust að og
spurðu áhyggjufullir, hvað að væri.
»Hvað hefir skeð, Signore?« hrópaði Neri
óbersti. »Talið.«
»La Mafia!« stundi Blake upp. »Martel
— er —« Hann hefði dottið, hefði eigi
hermaður einn gripið hann. »Við mættum
þeim í skóginum. Cardi —«
»Cardi!« endurtók óberstinn hvatskeyt-
islega.
»Cardi!« hrópuðu margir óttaslegnir.
Donna Teresa rak upp nístandi óp. Greif-
innan kom að í þessum svifum.
»Cardi!« hrópaði hún. »Hvað er það,
sem á gengur?«
»Farið, Signorine. Gerið það fyrir mín
orð,« mælti óberstinn. »Hina hörmulegustu
óhamingju hefir að höndum borið.« Hún
tók ekkert eftir því, sem hann sagði, en
sneri sjer að Norvin.
Hann leit á hana og kinkaði kolli og hún
lokaði augunum og reikaði, en mælti engin
æðruorð.
»Farið burt með hana,« stundi hann.
»Guð minn góður! Skiljið þjer ekki?«
En greifinnan kom til sjálfrar sín og benti
honum að halda áfram. Hann sagði sög-
una, en hjelt sjer á meðan í óberstann, svo
að hann dytti ekki, en höfuð hans hnje til
beggja hliða afllaust. Þegar hann var bú-
inn, heyrðist reiðikliður í mannfjöldanum.
Neri skipaði þeim reiðilega að þegja.
»Farið nokkrir yðar niður í þorpið og
skerið þar upp herör. Segið Sandro og
mönnum hans, að koma og hafa aukahesta.«
Svo var Blake hjálpað inn í anddyrið og
var þar kyrlátara og minni glundroði en úti.
Lucrezia Ferara, sem verið hafði inni og
því fengið sorgarfregnina síðust allra, kom
þjótandi með litlausar varir og starandi augu
og hrópaði: