Nýjar kvöldvökur - 15.06.1928, Blaðsíða 28

90
NYJAR KVÖLDVÖKUR
1 SUMABLEYFI 1928.
Eftir Jón Sigurðsson kennara.
Pað var dálítill kveðjuklökkvi í mjer, þeg-
ar »Goðafoss« lagði frá bryggju á Akureyri
fimtudaginn 10. maí, kl. 7 að kvöldi. Við
vorum tveir íslendingar — jeg og Gunnar
Guðlaugsson skátaforingi á Akureyri — sem
tókum okkur far utan. Gunnar ætlaði með
skipinu til Hull og þaðan til London, en
jeg ætlaði til Hamborgar.
— — Við fengum ágætt veður austur
með landi og var það lítt frásagnavert ferða-
lag. En mjög þykir mjer alt af gaman að
sjá Austfjarðafjöllin og ekki er að undra,
þótt margar kynjasögur hafi þar skapast
meðan fólk alt var uppfult með hindurvitna-
og forynjutrú. Fjöllin eru há og brött og
víða með stórum hvylftum, svo að undir
tekur við minsta skruðning. En uppi á
fjailabrúnunum standa steindrangar hjer og
hvar, eins og jötunlíkön, en á öðrum stöð-
um eru þeir lágir og slúta fram úr berg-
stöllunum, rjett eins og tröllkona, sem situr
og seiðir til sín einhvern beitarhúsmann
eða prest úr kirkju sinni. Eitthvað hefir
ferðamaðurinn verið hræddur, sem fór um
Mjóafjarðargilið, sá skessu þar á klettasnös
og heyrði hana svara sjer: »Jeg er nú að
kroppa seinast um hauskúpuna á honum
síra Snjóka.« Sá, sem þessar línur les og
leggur síðar leið sína um Austfirði, sjerstak-
lega Norðfjörð og Mjóafjörð, ætti að athuga
þessa bergrisa á skuggasælu en heiðríku
síðkvöldi og vita, hvort honum verður ekki
líkt og mjer, að honum hætti að standa á
sama og finnist eitthvert undarlegt seið-
magn fara um sig.
Laugardaginn 12. maí, kl. 5, lagði »Goða-
foss« út úr síðustu höfn á íslandi, Eskifirði.
Veður var gott, en stinningsgola af austri
lengi fyrst. Aunars var alt af ágætt veður
meðan við vorum í hafi. Fæieyjar sáust
mjög óglögt síðari hluta sunnudags. Mánu-
daginn 14. maí kl. 6 að morgni komum
við að Sólskerjum, hinu alkunna víkinga
leyni fornmanna. Sólsker eru við norðvest-
urhorn Skotlands. Innan við Sólsker tekur
við Pentlandsfjörður, milli norðurenda Skot-
lands og Orkneyja. Þar er fögur siglinga-
leið, enda var veður hið besta. Strer.dur
Orkneyja eru víðast lágar og sendnar, en
eyjarnar voru nú hvanngrænar og snotrir
bændabæjir blöstu við vítt yfir að sja. Okk-
ur Gunnari fanst við vera komnir til frænda
okkar, þegar Orkneyjar komu í Ijós, og við
skildum við þær hálfdaprir í huga kl. 12,
eftir tæpra ó kl.stunda sigtingu austur fjörð-
inn. Norðaustuihornið á Skotlandi er hið
fornkunna Stiaumnes. Par er viti og piýðis-
fallegt vitahús í kasfalastíl. Húsið var hvít-
málað með harauðum lisfuin og skar sig
ir.jög vel úr við grænu flatneskjuna inn til
landsins. Annars var þessi kastalabygging
það eina, sem jeg sá, innan breska heims-
veldisins, er mjer fanst að dálítið hefði verið
hugsað um, að hafa nokkurt fegurðar- eða
snyrtibragð á. Pegar »Goðafoss« beygði
suður með Skotlandsströnd, lagðist svo
mikið mistur yfir, að við sáum ekkert til
lands fyr en kl. 8 um kvöldið. Prír enskir
sjómenn, sem með okkur voru, sögðu, að
svona væri æfinlega yfir Bretlandi.
Mikið var af skipum þarna í Norðursjón-
um. Eftir að fór að rofa til með kvöldinu,
sá jeg það best. Jeg horfði á þessa fljót-
andi iðu, þar tii jeg varð klökkur yfir. Mjer
fanst þetta minna mig á straumiðu al-lífs.
Skip komu í Ijós fram undan og til beggja
handa, runnu fram hjá og hurfu, og sam-
stundis komu ný og alt af ný og ný. Petta