Nýjar kvöldvökur - 15.06.1928, Blaðsíða 26

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
88
foringinn, »og þjer urðuð að fara, þó að
nauðsynlegt hefði verið, að þjer væruð hjer.
Pjer hefðuð hjer ekkert að gera, fyr en
morðingjarnir eru handsamaðir, og jafnvel
þótt svo væri, efast jeg um, að þjer gætuð
endurþekt nokkurn þeirra.«
»Jeg held jeg gæti þekt Narcone, hvar
sem jeg sæi hann.«
Óberstinn ypti öxlnm. »Jörðin hefir gleypt
Narcone, Cardi og alla hina. Við eru jafn-
nær nú og þegar við hófum leitina. Ef til
vill er það heppilegt, að þjer verðið eigi
neyddur til að vitna gegn nokkrum, þá
gæti eigi það, að þjer eruð útlendingur,
frelsað yður — frá óþægilegum afleiðing-
um.«
Norvin velti því fyrir sjer, að ef þetta
væri satt, þá væri hætta sú, er vofði yfir
greifinnunni, alveg yfirgnæfandi, og eftir
stutta þögn skýrði hann óberstanum frá því,
hvers hann hefði orðið áskynja í Terranova.
Neri stóð á fætur mjög æsiur og tók að
ganga um gólf.
»Ó! Hún er vitstola!« hrópaði hann.
»Hvað getur hún gert, sem við erum eigi
þegar búnir að gera? Hún vinnur ekkert
annað við þetta en steypa sjálfri sjer í
glötun!«
»Það er jeg líka hræddur um. Pess vegna
kem jeg aftur til Sikileyjar eins fljótt og
jeg get.«
»Jæja, svo að þjer ætlið að koma aftur?
Martel var heppinn að eiga annan eins vin
og yður, Signore. Við verðum báðir að
gera hvað unt er, til þess að koma í veg
fyrir þessa heimsku. Pjer megið vera þess
fullviss, að jeg skal leggja mig í líma á
meðan þjer eruð fjarverandi.« Óberstinn
rjetti honum hendina og Norvin fanst sjer
Ijetta, að vita ungu stúlkuna eiga einn vin
sjer við hlið, ef í harðbakkana slæist.
Hann vildi þó ekki, þrátt fyrir alt, fara
svo í burtu frá Sikiley, að hann reyndi eigi
enn í síðasta sinn, áð telja greifinnunni
hughvarf. En hún sagði honum blíðlega, en
þó ákveðið, að ákvörðun sín stæði óhögg-
uð, og ef hann reyndi oftar hið sama,
mundi hún taka því mjög illa.
»Viljið þjer eigi einu sinni bíða, þar til
jeg kem aftur?« spurði hann.
Hún hristi höfuðið og brosti dapurlega.
»Við skulum ekki gabba okkur sjálf, ami-
co mio. Pjer komið eigi aftur.«
»Jú, það geri jeg. Þjer neyðið mig að
hverfa aftur, hvort sem jeg vil eða eigi.«
»Hafið er stórt. Lífið gengur sinn gang.
Pjer þurfið að lifa yðar lífi. Pjer hafið marg-
ar skyldur. Martel var einungis vinur yðar.
Pví er annan veg varið með mig. Mitt líf
var hluti af hans lífi og skylda mín lætur
mig eigi í friði.«
»Pjer hafið enga ástæðu til að segja, að
jeg muni gleyma.*
»Það er gangur lífsins. Svo er líka hin
stúlkan. Pjer hittið hana. Ef til vill verðið
þjer gæfusamur.«
En hann svaraði þrákelknislega: »Jeg
kem aftur til Sikileyjar.«
»Hvenær?«
»Jeg veit það ekki. Eftir mánuð — í mesta
lagi tvo.«
»Pað væri indælt að vita af yður nærri
sjer,« mælti hún hugsandi, »því að jeg er
einmana, mjög einmana, og fyrir mig er
það hvíld og friður, að vera hjá yður. En jeg
get ekki lofað því, Signore. Ef þjer eigi
gleymið, ef þjer vilduð hjálpa mjer, mundi
jeg þakka guði og vera fjarska glöð. En
jeg vil ekki óska þess. Pað væri órjett.«
Rödd hans skalf, er hann mælti: »Jeg
ætla mjer að sýna yður, að líf yðar er ekki
vonlaust, er ekki eyðilagt, og að enn er eitt-
hvað að vinna fyrir.«
Hún rjetti honum tvær kaldar hendur og
leit djúpt í augu honum, en hafi hún sjeð,
hvað í þeim stóð, þá Ijet hún það eigi á
sjer sjá, hvorki í augum eða rödd.
»Martel mundi hafa þótt vænt um, að
vita yður nærri mjer, er jeg viss um,« mælti
hún, »en jeg ætla aðeins að biðja fyrir ör-