Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Side 13

SÍMON DAL
107
Frakkann. Eg hló aftur enn hærra. »Guð
varðveiti okkur!« hrópaði þjónninn, og
eg ímynda mér, að hann hafi signt sig.
»Það er vitlaus maður, sem er úti«, sagði
Fontelles háðslega. »Við skulum halda á-
fram«. Eg skal játa að það sem eg nú
gerði var hreinn og beinn stráksskapur:
Eg setti báðar hendur eins og kallara
fyrir munninn og æpti af öllum mætti:
»11 vient\« Fontelles blótaði og sneri
hestinum við. Eg stóð á miðjum veginum
og hló af fullum hálsi. »11 vient!« hrópaði
eg aftur um leið og eg sneri mér við og
hljóp heimleiðis. Fontelles gerði enga til-
raun til að elta mig.
Þegar eg kom heim að húsi móður
minnar, stanzaði eg og blés mæðinni.
»Nú mun hún þurfa mín við!« hrópaði eg
með sigurfögnuði. — Það er áreiðanlegt,
að það sem presturinn kallaði »guðdóm-
lega heimsku«, réði algerlega yfir mér
það kveld.
XXI. KAPITULI.
Fontelles og Carford.
M. de Fontelles var altof vandur að
virðingu sinni til þess að takast nokkuð
á hendur, sem hann gat álitið á nokkurn
hátt ósamboðið sönnum aðalsmanni og
drengskaparmanni. Hann hafði ekki ver-
ið í Dover og vissi ekkert um það, sem
þar hafði gerzt. Hann vissi aðeins, að
hann flutti bréf og boðskap frá hertoga-
3mjunni af Orleans, og að hún vildi hafa
Barböru með sér til Frakklands; og þar
sem hann leit á þetta sem stórkostlegt
sæmdarboð, gat honum ómögulega dottið
í hug, að bréfið eða boðin gætu verið ó-
geðfeld eða óvelkomin. Hann mætti því
Barböru glaður og í góðum hug morgun-
inn eftir og kynnti sig mjög kurteislega.
Móðir Barböru lá ennþá í rúminu, svo
hún tók ein á móti honum. Hann hneigði
sig djúpt, rétti henni bréfið, og um leið
og hann bar henni kveðju hertogaynj-
unnar lét hann þess getið, að hann von-
aðist eftir, að hún brygði við skjótt og
léti sig ekki fara neina erindisleysu. Þeg-
ar hann hafði mælt þetta, brosti' hann
glaðlega, sneri yfirskeggið og beið á með-
an hún las bréfið. Satt að segja var hann
dálítið brjóstumkennanlegur, því Bar-
bara, sem vissi hið sanna um erindi hans,
áleit að alveg órannsökuðu máli, að hann
væri meðsekur þeim, sem höfðu sent
hann.
Hún las bréfið einu sinni, og án þess
að líta upp fór hún að lesa það aftur, og
þegar það var búið, sagði hún enn ekki
nokkurt orð við Fontelles -— hún bauð
honum ekki einu sinni að sitja •— en kall-
aði á þjón og sendi hann til veitingahúss-
ins eftir Carford. Hún talaði svo lágt, að
Frakkinn heyrði ekki til hennar; og þeg-
ar þjónninn var farinn, fór hún út að
glugganum og leit út. Fontelles stóð allt-
af á meðan og beið, og honum fór nú að
líða illa. — Hann var í standandi vand-
ræðum og útlit hennar var þannig, að
hann þorði ekki að ávarpa hana, því hann
sá roðann á kinnum hennar og augnaráð-
ið bar vott um reiði. Að síðustu herti
hann þó úpp hugann: »Eg vona«, sagði
hann, »að þér gefið mér það svar,
sem eg helzt óska«. »Og hvaða svar
er það?« spurði hún og leit ögrandi til
hans. »Að þér sjálfar verðið mér sam-
ferða — ef þér vilduð gera mér þann
heiður«, mælti hann og hneigði sig djúpt.
— »Það er það svar, sem hertogaynjan
óskar eftir, og það einasta, sem fullnægir
fyrirskipunum þeim, er eg hefi fengið«.
Hún horfði kuldalega á hann eitt andar-
tak og mælti svo: »Eg var að senda eftir
manni, sem ætlar að ráðleggja mér,
hverju eg eigi að svara«. Fontelles
hleypti brúnum og svaraði dálítið þur-
lega: »Auðvitað er yður frjálst að ráð-
14*