Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Blaðsíða 23

SÍMON DAL
117
Allt í einu hljóðaði Barbara lágt upp
yfir sig um leið og hún greip mig í hand-
legginn og benti heim að húsinu. Eg leit
þangað: Fyrir framan húsið stóðu fjórir
menn, þeir sáust greinilega dökkir móti
hinum fomu, gráu múrum, sem virtust
hvítir í tunglskininu. Tveir stóðu hreyf-
ingarlausir með hendurnar í síðunum.
Við fætur þeirra lá eitthvað, sem virtist
vera föt. Hinir tveir voru snöggklæddir
og stóðu hvor gagnvart öðrum með
brugðin sverð í höndum. Eg skildi undir-
eins, hvað um var að vera: Á meðan ástin
hafði tafið mig, hafði reiðin hert á de
Fontelles, á meðan eg hafði lifað mína
mestu sælustund, hafði hann ekki hugsað
nm annað en að hefna þess, að heiðri
hans hafði verið misboðið. Eg gat mér
þegar til, að hinir tveir, sem viðstaddir
voru, mundu vera þjónar, því ákaflyndi
Fontelles hefði verið of mikið til þess að
hann vildi tefja sig á að fylgja einvígis-
reglunum, og útvega löglega votta. Nú
vorum við svo nálægt, að eg gat séð allar
hreyfingar Frakkans og sömuleiðis andlit
Carfords. — Eg var forviða og vissi ekki,
hvað til bragðs skyldi taka. — Hvemig
átti eg að stöðva þá — og hvaða rétt
hafði eg til þess. Þá heyrði eg Barböru
hvísla með grátstaf við hliðina á mér:
»Og móðir mín, sem liggur dauðveik inni
í húsinu!« Þetta var nóg. Eg hljóp áfram
eins og fætur toguðu. Eg vildi ekki kalla,
því eg vildi ekki gera þeim hverft við,
það gat orðið til þess að annarhvor þeirra
gætti sín ekki fyrir sverði hins. Sverðin
blikuðu í tunglskininu og þeir börðust í
ákafa fyrir augum hinna þöglu þjóna.
Eg var nú alveg kominn til þeirra, og var
að hugsa um, hvernig eg ætti að fara
að til að geta gengið á milli og skilið þá.
En í sama augnabliki lagði Frakkinn
sverði sínu. Carford æpti upp yfi'r sig,
sverðið datt úr hendi hans og hann féll
þunglega til jarðar. Þjónamir hlupu til
og féllu á kné hjá honum. Fontelles stóð
grafkyr í sömu sporum, studdi sverðs-
oddi sínum á jörðina og horfði á mann-
inn, sem hafði ætlað að fara í kringum
hann, og sem var fallinn fyrir hefnd
hans. — Allar hugsanir um ást og sælu
höfðu yfirgefið mig, og eg var gagntek-
inn af alvöru stundarinnar. Eg hljóp til
Fontelles og horfði framan í hann, en gat
ekki komið upp orði. Hann var alveg ró-
legur og horfðist í augu við mig, en augu
hans skinu enn af hita stríðsins og hinni
alvarlegu hörku, þegar teflt er um líf og
dauða. Svo lyfti hann sverðinu og benti
með því á Carford lávarð. »Lávarður
minn, sem liggur þarna«, mælti hann
hægt og skýrt, »vissi um hluti, sem mis-
buðu heiðri mínum, og hann aðvaraði mig
ekki. Hann vissi, að eg var notaður sem
verkfæri í óheiðarlegum tilgangi, og hann
sagði mér ekki frá því. Hann reyndi með
yfirdrepskap að nota mig sem verkfæri
fyrir sinn eiginn ódrengilega tilgang —-
nú hefi eg endurgoldið honum«.
Svo gekk hann niður í grasbrekkuna,
féll á annað hnéð og þurkaði sverð sitt á
grasinu.
XXII. KAPITULI.
LeiJcið fyrir konungi.
Næsta dag lögðum við M. de Fontelles
báðir af stað til Lundúna. — Carford lá
milli heims og helju (sverðsoddur Fontel-
les hafði stungizt gegnum annað lungað i
honum). Hann lá á gistihúsinu í Hatch-
stead, þangað höfðu þjónarnir borið hann
um kvöldið. Hann gat því ekkert mein
gert, og við gátum verið öldungis róleg
fyrir honum. — M. de Fontelles þurfti
fyrst og fremst að finna franska sendi-
herrann í Lundúnum, sem var vinur
hans, og skýra honum frá, hversvegna
hann hafði hætt við að reka erindi sitt;
ennfremur þurfti hann að gera grein